Flame DreamAlbum

Vreemd maar waar: de Zwitserse symfonische progband Flame Dream keert na een hiaat van maar liefst 38 jaar terug met hun zevende album. Het nieuwe album is getiteld “Silent Transition” en de band is terug in de originele bezetting met als bonus gitarist Alex Hutchings, een Britse jazz/fusion/rockgitarist, bekend van zijn (live) samenwerking met Steven Wilson.

En ik maar denken dat Zwitserland vooral bekend is om bergen, chocolade, kaas, bankgeheim en koekoeksklokken. Niets is echter minder waar, je hebt onder andere de hardrockers van Krokus en de symfo van Clepsydra, niet te vergeten. En Flame Dream dus. Hoewel maar een kort leven beschoren, opgericht in 1977 en in 1986, negen jaar en zes albums later, alweer opgedoekt, heeft de band in zijn korte bestaan toch behoorlijk wat indruk gemaakt. Helaas niet op mij, ik wist niet eens van hun bestaan af. Maar bijna vier decennia na het laatste album “8 on 6” is er opeens nieuw werk in de vorm van “Silent Transition”. Hoe komt een viertal oude proggers, inmiddels allemaal behoorlijk op leeftijd, er nou bij om nieuw materiaal te schrijven, op te nemen en uit te brengen? Het is niet helemaal duidelijk, laat de muziek maar voor zichzelf spreken.

De zware drums in de intro van opener No Comfort Zone doen me sterk denken aan Peter Gabriels No Self Control. Hierna ontplooit zich een eenvoudig melodietje met de bijzondere stem van Peter Wolf, die ergens tussen Max Werner (Kayak) en Dave Cousins (Strawbs) ligt. Aan die stem moet je zeker even wennen, maar hij wordt nergens echt storend. Mooie sfeervolle synthesizerklanken en unisono spel tussen gitaar en orgel, leiden weer naar de zware drums van het begin, drie nummers voor de prijs van één?

Silent Transition is het titelnummer van het nieuwe album en met ruim twaalf minuten ook direct een van de langere songs. Entree de gitaar van Alex Hutchings met een zware rockriff, afgewisseld door Roland Ruckstuhls prima toetsenspel. Wolf zingt in zijn inmiddels bekende stijl het lieflijke thema, terwijl Hutchings het geheel met wat akoestische gitaarklanken besprenkelt. Bossa nova klanken vervolgens, het wordt steeds vreemder, het enigszins aan Alan Holdsworth verwante gitaarspel van Hutchings met veel glissando’s, maakt echter veel goed. Wolfs dwarsfluit en Ruckstuhls eenzame pianoklanken beëindigen dit intrigerende nummer.

Velvet Clouds klinkt aanvankelijk als een relatief simpele melodie, gedreven door de bas van Urs Hochuli. Maar dat verandert door de bijdragen van orgel/synthesizer en zowel akoestische als elektrische gitaar. Op dit soort momenten is Flame Dream op zijn best, met heerlijke ouderwetse symfo van de bovenste plank. Procol Harum-achtige klanken zijn te horen in Out from the Sky, vooral door de instrumentatie en het trage tempo. De ballade is waarschijnlijk het meest vocale nummer van het nieuwe album, de glijdende tonen van de basgitaar omlijsten het geheel.

Een lang intro met klokkenspel, pauken en zoemende Gregoriaanse zang, lichtvoetige drums van Furrer en die lekkere vette gitaarsound van Hutchings, ondersteund door Ruckstuhls melodieuze toetsenspel en de wandelende bas van Hochuli: het instrumentale Signal on the Shores is Flame Dream in optima forma. Dit had van mij nog best wat verder uitgewerkt mogen worden, deze zeven minuten puur genieten.

Winding Paths is het vijftien minuten lange, donkere slotstuk van “Silent Transition”. Veel ruimte voor tekst en zang van Wolf, de al eerder genoemde vergelijking met Werner/Kayak dient zich weer aan. De klassiek aandoende elektrische gitaarklanken van Hutchings zijn verwant aan een ander Nederlands icoon, Jan Akkerman, maar roepen ook herinneringen op aan Yngwie Malmsteen. De dreigende sfeer wordt nog verder versterkt door de teksten en IQ-achtige orgelklanken. Fusion gecombineerd met jaren 80 synthi-pop, nog zo’n bijzondere combinatie. Het nummer eindigt met klassiek klinkende filmmuziek en een ex(im)plosie.

Als er iets een goede keuze geweest is voor deze productie, dan is het wel de keuze voor een gitarist. De stem van zanger Peter Wolf is onvoldoende sterk om dragend te zijn voor de uitgesponnen nummers van Flame Dream. Maar de toevoeging van de Engelse gitarist is precies goed, een schot in de roos zou ik bijna zeggen. De band legt een solide fundering om zowel Hutchings als Ruckstuhl te laten excelleren. Want laten we vooral het smaakvolle toetsenspel van die laatste niet vergeten. Wolf kent blijkbaar zijn beperkingen want het vocale aandeel op “Silent Transtion” is relatief beperkt. Het is een grotendeels instrumentaal album met hier en daar wat zang. Ik ken het bestaande oeuvre van de band niet, moet ik eerlijk bekennen, maar dit format lijkt mij het beste passen bij de kwaliteiten van Flame Dream.

De teksten gaan over het verstrijken van de tijd, eenzaamheid in het digitale tijdperk, wereldwijde polarisatie, het verlies aan biodiversiteit en het feit dat we op dit moment in een zeer gespannen en kwetsbare wereld leven. Zware thema’s passend bij de muziek; bij tijd en wijle melancholiek, donker, maar altijd melodieus.

Zes nummers, in lengte variërend van zes tot vijftien minuten, een totale speelduur van ruim een uur, dat is het aanbod op “Silent Transition”, het nieuwe studioalbum van Flame Dream. Goed album van de Zwitsers met de Britse inbreng. Momenten van pure symfonische hosanna (gitaar en toetsen) worden afgewisseld met wat mindere momenten (zang). Mochten de heren plannen hebben voor een opvolger (waarom niet?) dan zou ik wel adviseren om die gitarist erbij te houden. Gewoon, voor de balans.