Flaming RowAlbum

Wie had dat ooit kunnen denken, dat ik als klassieke symfonische rockfan, nog eens een Duitse  rock/metalopera zou recenseren? Ik niet.

Martin Schnella kreeg in 2008 het idee voor een dergelijk epos. Hij maakte de muziek voor “Elinoire” en landgenote Kiri Geile schreef er het verhaal bij. Samen met Niklas Kahl (drums) en Marek Arnold (saxofonn en toetsen) werd de band Flaming Row gevormd. Ik ga er eens goed voor zitten om 80 minuten – ja, wat zal het voor muziek worden – over me heen te laten komen.

Schnella heeft een keur aan bekende en vooral onbekende muzikanten om zich heen verzameld. De zang wordt door zeker vijftien verschillende dames en heren verzorgd, terwijl ook een flinke rij gastmuzikanten zich aandient. Ik noem slechts een paar bekende namen: Gary Wehrkamp en Brendt Allman van Shadow Gallery, Billy Sherwood (Circa, Yoso en ex-Yes) en Jimmy Keegan (tourdrummer en achtergrondzanger van Spock’s Beard).

Na het mooie, rustige intro van Elinoire’s Theme, met hier en daar wat Pink Floyd trekjes, moeten we even door een stukje Engelse tekst met een behoorlijk Duits accent heen, om in Queen/Gentle Giant-achtige samenzang te belanden. Dan wordt vervolgens een blikje metalriffs opengetrokken, gevolgd door een gitaarsolo van de stevige soort.

Het album blijft verder hoog scoren op het punt van afwisseling. Voor verveling of indutten is zeker geen plaats. Ik hoor heftige gitaarriffs met bijpassend hoog tempo drumwerk, soms agressieve zang, waarbij af en toe ook een grunt voorbijkomt.  Maar daar blijft het (gelukkig) niet bij. Net als je denkt dat het wel een onsje minder mag, volgt inderdaad weer een rustige passage, een portie samenzang of een sfeervolle gitaarsolo. Ook komen flarden jazz, wat country (in Do You Like Country, Grandpa?) en zelfs een Sting-saxofoontje langs.

Naast Shadow Gallery kunnen we ook Dream Theater en Ayreon als bronnen noteren. We weten dan wel ongeveer waar deze Abraham de mosterd vandaan heeft. De luisteraar krijgt overwegend stevige muziek voorgeschoteld, maar de rustige melodieuze passages en ballades maken de muziek ook voor andere progliefhebbers interessant.

Het verhaal is, zoals het hoort in een opera, droevig. Een jong Brits paar verkeert in goeden doen. Ze krijgen in de kracht van hun leven een kind, waarbij moeders (Lea) het leven laat. Vader Adam geeft dochter Elinoire hiervan de schuld. Vader en dochter weten geen normale relatie op te bouwen. Dat moet wel fout aflopen, en dat gebeurt dan ook.

De klanken van afsluiter A Place To Remember verdwijnen door mijn koptelefoon. Queen-gitaarklanken en nog een paar zachte pianoaanslagen… einde. Het is een overweldigende ervaring geweest. Lang niet alles heeft mij kunnen bekoren. De harde passages staan mij soms gewoon tegen. De veelheid van alles breekt me ook een beetje op: 80 minuten, 18 nummers, heel veel tekst, want een heel verhaal moet worden verteld, talloze afwisselingen, steeds weer wisselende muzikanten en zangers. Hierdoor ontbreekt ook een beetje het eigen gezicht van Flaming Row. Maar het is technisch gezien prima verzorgd, met een bijzondere vermelding voor zangeres Geile met haarprachtige stem. Er is veel werk besteed om alles mooi op het schijfje te krijgen en het boekje (28 pagina’s) is ook prima verzorgd. En de muziek intrigeert, ik wil ondanks dat niet alle klanken mij welgevallen, de cd toch steeds opnieuw beluisteren. En dat is een goed teken. Ik noem “Elinoire” een prima debuutalbum, waar menig progfan wel iets van zijn gading in zal weten te vinden.

Tijd voor een hardlooptraining. Uiteraard met “Elinoire” op mijn mp-speler. Het wordt ongetwijfeld een lange duurloop met heel veel tempowisselingen…

Fred Nieuwesteeg