FlashAlbum

De derde Flash-plaat verscheen in 1973 en kon in tegenstelling tot de voorgaande twee albums niet rekenen op redelijke verkopen. Wel waren de kritieken goed en terecht: ‘Out Of Our Hands” is een vooruitgang voor de band, die even op hun tweede plaat “In The Can” op een muzikaal dood spoor leek te zitten. De opvolger is veel kleurrijker, avontuurlijker en door de groep zelf geproduceerd. Eindelijk hoefde gitarist en bandleider Peter Banks zich niet grotendeels te houden aan de ideeën en vaak het vetorecht van een producer als Derek Lawrence, maar kon hij op eigen houtje zelf nummers tot ontwikkeling en uitvoering brengen.

Om te beginnen is het basismateriaal van deze plaat van een veel hogere kwaliteit dan op de vorige twee platen. Daarnaast is Banks ook technisch erop vooruitgegaan. Hij is veel in de weer met lange, veelal open majeurakkoorden, speelt meer op zijn akoestische gitaar en maakt gebruik van de techniek om tijdens het spelen de volumeknop bij te stellen: dat keek hij af bij gitarist Jan Akkerman van Focus. Een groep waarmee Flash inmiddels is gaan samenspelen. Later zou Banks onder meer met Akkerman, Phil Collins en Steve Hackett zijn eerste soloplaat “Two Sides Of Peter Banks” maken, waarop hij zich verder laat inspireren door de Amsterdammer. Een blauwdruk daarvan is goed te horen in spel van Banks in nummers als Man Of Honour, Dead Ahead en Psychosync. Gecombineerd met wederom de redelijk sterke vocalen van Carter, die meer klinkt als Roger Daltrey dan als Ian Gillan op “In The Can”, is de basis van Flash op deze plaat veel overtuigender. Daar komt bij dat de nummers helder klinken en op volle wijze uit de verf komen.

Even klinkt het in Manhattan Morning (Christmas 72) alsof er ideeën worden gebruikt die Banks eigenlijk voor het debuutalbum van Yes of “Time And A Word” had willen gebruiken. Het klinkt bijna als Yes, ware het niet dat de toetsen het afleggen tegen de hoeveelheid gitaar en er daartussen binnen Flash geen evenwicht van bestaat. Hoe subtiel Banks kan spelen, klinkt door in Shadows (It’s You). Ook omdat Bennett hem bijstaat met een prachtige baspartij en het drumspel van Mike Hough van een veel beter kaliber is dan ooit tevoren. Aan het einde van de rit, en met de wijsheid dat de groep er vlak na het verschijnen van dit album de pijp aan Maarten geeft, bekruipt toch het gevoel dat Flash een wat losjes opererende groep was, waarbij de muzikale touwtjes eigenlijk door niemand strak in handen werden gehouden. Was het de hoeveelheid hasj in die tijd? Of het simpelweg niet superstrak willen spelen van de op zich aardige composities? Van de drie Flash-platen is “Out Of Our Hands” de sterkste en het bewijs dat er van deze groep toch nog na ruim 35 jaar iets overeind kan blijven staan. In die enorme canon van Engelse progressieve muziek van de eerste helft van de jaren zeventig.

Wouter Bessels