Flash RangeAlbum

In januari 2008 dook er op You Tube een filmpje op waarin John Mitchell, John Jowitt en Andy Edwards met twee andere gasten in de studio aan het werk waren. Dit alles onder de naam Flash Range. Daarna bleef het stil, tot begin 2010 op zo’n beetje alle progforums de release van deze ep werd aangekondigd. Dit terwijl de nummers in november 2007 al werden opgenomen.

Dat hele Flash Range is nog steeds met mysterie omhuld. De site bestaat uit de hoes van de ep met een ‘bestelbutton’, meer niet. Ook de My Space geeft weinig nieuws en recensies zijn praktisch nergens te vinden. Feit is dat Flash Range het product van twee uit Sint Petersburg woonachtige broers is, die het dus gelukt is dit illustere trio te strikken voor deze ep. Beide broers hebben de nummers en de teksten geschreven. Daarbij spelen ze toetsen en wat gitaar.

Eerlijk is eerlijk, dit schijfje is om van te smullen. Vier pakkende neoprognummers die je direct wil meezingen en keer op keer wil blijven horen. Het openingsnummer is lekker uptempo en ligt in de stijl van IQ, Kino en Jadis. Een lekkere zwevende toetsensolo, pakkende gitaarriffs en een melodie die je meteen in beslag neemt. De drums zijn bombastisch en niet alle fills zijn even fraai, maar het kan er prima mee door. Door de goed verlopende tempowisselingen en de lekkere stevige gitaarsolo tegen het einde is dit een heerlijk nummer.

Far From Home is ook een uptempo nummer met een aantal rustpuntjes tussendoor. Ook dit nummer is zo neo als maar kan. Ik kan lang niet alle neoprog pruimen, maar dit is gewoon heerlijke ongecompliceerde neoprog waar je een goed gevoel aan overhoudt. Prima solo’s op toetsen en gitaar en vloeiende tempowisselingen. Follow Me Home is een rustig nummer. Mooi toetsenspel begeleidt de zingende John Mitchell. De overgang naar het volgende deel is tenenkrommend slecht, maar dat zij ze vergeven. Het heerlijke basspel van Jowitt doet zijn intrede en geeft het geheel mooi kleur. Ook in dit nummer zit weer zo’n geweldige gitaarsolo zoals we van John Mitchell gewend zijn; pakkend en melodieus. Slotnummer is het mooie Vision Of Sadness. Dit nummer bevat ook alle eerdergenoemde ingrediënten. Lekker!

Deze ep werd opgenomen in John Mitchells eigen Outhouse Studio en ook de mix is door Mitchell verzorgd. Het masteren is door Rob Aubrey gedaan. Dit alles heeft er voor gezorgd dat het geheel klinkt als een klok. Maar het grootste pluspunt is zonder twijfel de zang van John Mitchell. Ik vind zijn stem echt geweldig! Het licht hese en schorre stemgeluid van Mitchell klinkt indrukwekkend. Hij weet steeds de juiste snaar te raken en hij tilt de nummers persoonlijk een stuk omhoog.

Ben benieuwd of hier nog een volwaardig album van gaat komen. Laten we het hopen, want dit klink naar meer. Na zdorovje!

Maarten Goossensen