FleetburnerAlbum

Het is vroeg in de ochtend als ik in de auto stap om te gaan werken. Om de rit draaglijk te maken stop ik een cd in de speler. De muziek die start past wonderwel goed bij het plaatje dat ik door de voorruit zie. De zomer loopt op zijn eind en het is nog schemerig, mistig en desolaat als ik onderweg ben. Het debuutalbum van Fleetburner is een passende soundtrack bij dit melancholieke beeld.

Fleetburner is een project van de Nederlandse Kevin Storm. In 2018 was hij korte tijd dusdanig geïnspireerd dat hij in relatief korte tijd dit album schreef. In de tijd daarna slaagde hij erin om een internationaal gezelschap aan gerenommeerde muzikanten die hij tijdens verschillende tournees ontmoette om zich heen te verzamelen. Storm verdiende zijn sporen reeds met sessiewerk voor bands als Equilibrium en Vulture Industries. Een ontmoeting met de Noorse drummer Tomas Myklebust is de eerste aanzet naar het vormen van een vaste bezetting.

Dit titelloze debuut is een conceptplaat over het zetten van een nieuwe koers nadat je je schepen achter je hebt verbrand. Wat dat betreft is de naam van de band en het album goed gekozen. Ook in de teksten en songtitels vinden we enkele knappe vondsten om deze metafoor uiteen te zetten. Zelfs het artwork draagt hieraan bij door het boekje in postervorm overspoeld te laten lijken door zeewater. Dat de teksten hierdoor moeilijk leesbaar zijn, moeten we maar op de koop toe nemen.

Muzikaal zijn er veel raakvlakken met de bands waar deze muzikanten eerder in speelden, zoals Vulture Industries en In Flames. De eerlijkheid gebied mij te zeggen dat ik het op dit album alleen net wat beter uitgewerkt vind dan bij genoemde bands. Er komt een knappe variatie aan stijlen voorbij, maar het album klinkt veel meer als een geheel dan als een verzameling individuele nummers. Rustige passages worden afgewisseld met vlammende metalpartijen die hier en daar zelfs naar black metal hinten. Het album is echter moeilijk in een hokje te plaatsen, omdat we ook elementen uit de heavy metal, prog en zelfs een vleugje AOR terug horen. Het gitaarwerk in het uptempo The Deep doet aan Iron Maiden denken en het uitstekende Below The Waves is het latere werk van  Opeth in combinatie met opnieuw een fraaie twingitaarsolo.

Belangrijke troef op het album is de zang van Kevin Simerly. Deze onbekende Amerikaan levert hier zijn eerste bijdrage op een volledig album en dat doet hij met verve. In het begin van het album klinkt het nog enigszins aftastend, maar je zou haast denken dat dit album is opgenomen in de volgorde van hoe de nummers op het album staan, want naarmate het album zijn einde nadert zingt hij met steeds meer overtuiging.

Als ik na mijn werkdag opnieuw in de auto stap voor de rit naar huis is de hemel strakblauw en schijnt de zon volop. Een veel minder passend beeld voor deze toch wat sombere muziek. Desondanks overtuigt de tweede helft van het album net zo veel als het eerste deel op de heenweg. Als ik mijn eigen straat inrijd sterven de klanken weg van de euforische finale van The Endless. Op de valreep komt het gevoel met dit album samen met de stralende dag. Met dit gevoel kun je die onzekere toekomst wel aan.