Flower FleshAlbum

Is het mogelijk om bandleden te selecteren met achtergronden in zeer uiteenlopende muziekstijlen als jazz, latin, folk, blues en metal met het doel progressieve rock te maken? Kan het resultaat dan ook recht doen aan het complete brede spectrum van de rijke geschiedenis uit de jaren ’70, ’80 en ’90? En is het dan ook nog mogelijk een geheel eigen stijl te vormen? Flower Flesh doet een poging dit allemaal in zich te hebben.

Flower Flesh is een relatief nieuwe band uit Italië. Het begon in 2005 als project van bassist Ivan Giribone en toetsenist Alberto Sgarlato en kreeg in 2008 een stabiele bezetting met muzikanten die ervaring hadden opgedaan in uiteenlopende muziekstijlen. In 2012 verscheen het debuutalbum “Duck In The Box”. Onder verwijzing naar alle populaire progformaties uit de jaren ’70, ’80 en ’90 (Van Genesis, Yes via Marillion naar Spock’s Beard en Dream Theatre) beweert Flower Flesh dit gebruikt te hebben om hun eigen sound neer te zetten. Die verwijzing naar al die bands komt bij mij nogal commercieel over. Verwijs naar zoveel mogelijk bands om jezelf in de markt te zetten?

Het album begint zwakjes met een kort classic-rockachtig nummer. Pas bij het tweede nummer, Falling In Another Dimension, wordt mijn aandacht gewekt. Het begint goed met een combinatie van piano en gitaar. Maar helaas, de zang klinkt niet helemaal overtuigend. Er is wat mee? Als halverwege het ritme verandert, wordt het wat beter, zeker als er ook een tweede stem bijkomt. Het is de gitaarsolo die maakt dat ik weer even mijn gevoel van onvrede kwijtraak. Dan gaat de zang in het Italiaans verder. Er klinkt meer emotie in de stem, opeens passen stem en muziek bij elkaar. Zo klopt het, dit raakt me! Het brengt mij tot de conclusie dat dit een mooi nummer is, maar toch … waarom niet alles in het Italiaans? Is er gekozen voor Engels om een grotere markt te bereiken? Er bekruipt mij een gevoel van onvrede dat die eigen sound van Flower Flesh los staat van hun identiteit en meer een marketingslogan is. Ook na herhaalde luisterbeurten blijft dit gevoel van onvrede.

De muziekstijl zit ergens tussen classic rock en neo-prog. Veel toetsenwerk met ondersteuning van elektrische gitaar. De toetsenarrangementen doen een leuke poging om afwisseling te bieden, maar missen net dat wat het erg interessant zou kunnen maken. Het geheel is soms wat mat voor verwende progliefhebbers. Al die grote namen waar ze naar verwijzen doen het echt stukken beter.

Een vreemde eend in de bijt is het nummer God Is Evil. Muzikaal een paar interessante stukjes, maar vanwege de tekst heb ik het nummer van mijn ipod gehaald. Er zullen mensen zijn die vanwege de tekst in dit nummer het hele album liever niet bezitten. Jammer.

Het laatste nummer, Scream And Die, is het sterkste nummer van dit album. De tekst en muziek drukken wanhoop uit. Emotie wordt heel goed overgedragen. Veel variatie, mooie opbouw. Op sommige plaatsen lijkt de muziek op Spock’s Beard / Neal Morse. Dit is absoluut het beste nummer van dit album. Hier had ik meer van willen horen. Helaas zijn de veertig minuten al voorbij.

Ik ben van mening dat het Flower Flesh wel gelukt is een eerste stap te doen om een eigen stijl neer te zetten, maar dat dit het hele spectrum dekt van de rijke geschiedenis van de prog, is niet het geval. De nadruk ligt vooral op classic rock en neo-prog. Flower Flesh heeft zeker een behoorlijke muzikale potentie, maar heeft nog net een beetje meer tijd nodig om die eigen stijl verder te ontwikkelen. Dat zouden ze kunnen doen door dichter bij hun Italiaanse temperament te blijven. Hun songteksten behoeven echt niet in het Engels te zijn. Bovendien hadden ze er goed aan gedaan net even wat meer tijd uit te trekken voor één extra nummer, zodat dit debuutalbum op ongeveer vijftig minuten was uitgekomen. Als je al zeven jaar bezig bent om tot dit album te komen, kan er nog wel wat meer tijd bij. Al met al leuk om te horen en ik zal het later zeker nog eens beluisteren. Ik ben benieuwd of ze zich verder ontwikkelen en of dat te horen is op een volgend album.

Peter van der Schelde