FluxuryAlbum

Van tijd tot tijd blijft het moeilijk om een bepaalde stroming in de muziek -of een bepaalde band- in een hokje te plaatsen of er een nieuwe benaming aan te geven. Fluxury is daar een typisch voorbeeld van. Op het moment dat ik de cd (voorkant hoesje: een schitterende wolkenpartij) in handen kreeg, bekroop mij het gevoel met een New-Age getinte band in aanraking te komen. Daar werd ik dus even op het verkeerde been gezet. De cd neemt je mee naar de ‘sound of the sixties and seventies’. De opzet van de composities is vrij eenvoudig. Verwacht daarom geen snelle gitaarriffs of een keyboardsolo, omdat de composities zich daar niet voor lenen.

In de verste verte lijkt de muziek van Fluxury niet op de cd’s die wij normaliter op deze site recenseren. Daarentegen lijkt het mij wel op zijn plaats om er iets over te zeggen. De composities komen vrij subtiel over en is er zeker goed nagedacht op welke manier een nummer (22 stuks in totaal!) neergezet moest worden. Je krijgt de indruk dat het hier gaat om een hechte vriendenband en dito aanhang die door de jaren heen lekker aan het musiceren is geslagen. Die als uiteindelijk doel hebben gehad de talloze songs op schijf te zetten. Over het resultaat is men achteraf zeer tevreden. De band is voornemens om in 2003 een opvolger uit te brengen.

Om toch een vergelijking met andere stroming muziek te trekken, dan zou ik zeggen dat er fragmenten van Camel inzitten, doorspekt met The Mama’s and The Papa’s uit de jaren zestig. Het vaak wankele stemgeluid van de zanger is vergelijkbaar met die van Andy Latimer van Camel. Lunar Escape Velocity is daar een typisch voorbeeld van. De zanger wordt in veel liedjes aangevuld met een zangeres die op een vlakke toon haar stemgeluid etaleert. Vaak riskeert ze over de grens naar valse tonen te gaan, maar weet zich daar op een bepaalde manier toch voor te behoeden. Lookup (a capella) is leuk gevonden en heeft een sfeertje a la Renaissance die dit in de jaren zeventig met de klassiek geschoolde zangeres Annie Haslem zo knap kon uitbuiten. Harmonieuze zang van (bijna) alle bandleden.

Fluxury heeft door de bank genomen een lekker geluid. Het geheel is knap jaren zestig/zeventig in elkaar geknutseld maar weet zich niet echt bloot te geven. Een opvolger voor Lunar Escape Velocity lijkt mij een moeilijke opgave, gezien de composities die, naarmate de schijf vordert, wel erg op elkaar gaan lijken. Scherpte of verrassende wendingen zijn ver te zoeken. Nee, meligheid lijkt mij een passender woord. Ik kan mij zo voorstellen dat Fluxury ontzettend veel plezier heeft beleefd aan het maken van deze cd en als vriendenclub aan de weg blijft timmeren. Échte symfofreaks zullen tijdens het beluisteren van de cd aanstalten maken om de knop om te draaien en een oude Genesisschijf in de lade te schuiven om deze vervolgens door de kamer te laten knallen.

Ruud Stoker