FocusAlbum

Maar liefst zeven jaar heeft het geduurd voordat Focus met de opvolger van het redelijke “Focus X” komt. In de tussentijd stapte bassist Bobby Jacobs op en werd vervangen door Udo Pannekeet, terwijl de band aan de lopende band optrad in binnen- en buitenland.

Op het eerste gehoor laat Focus’ elfde – gestoken in een hoesontwerp van Roger Dean – zeker niet de weerslag van zeven jaar werken aan nieuw materiaal horen. Sterker nog: de voorzichtige deuren naar een nieuwe flinke creatieve injectie zijn op deze nieuwe plaat toch dicht gebleven.

Gelijk bij opener Who’s Calling rakelt een gevoel van ‘hee, dit ken ik’ op. Het stuk nam Thijs van Leer al in 1984 samen met Jan Akkerman op voor de in 1985 verschenen plaat “Focus”. Destijds als ‘vredesmars’ tussen de twee betiteld, maar nu ontbreekt zelfs de naam van Akkerman in de credits. Wat er van Who’s Calling is overgebleven is alleen hoofdthema: met Van Leer op Hammond en Gootjes op gitaar. Dat wordt omlijst door een hardrockriff van Gootjes en behoorlijk onrustige drumpartijen van Pierre van der Linden. Jammer, want het origineel straalt rust uit en blinkt uit in zijn harmonische opbouw. Het tekent meer stukken op dit album. Opnieuw tapt Thijs van Leer uit oude vaatjes en het resultaat is er helaas niet beter op geworden – dat geldt voor het merendeel van de composities. Hoe goed de opnametechniek van Emile Elsen en hoe verfrissend de productie van Van Leer, Pannekeet en livetechnicus Geert Scheijgrond ook is.

Na de ‘over-the-top’ opener klinken Heaven en Theodora Na Na veel subtieler. Bomvol melodieuze wendingen en ritmisch bijna op het koorddansen af. Winnie is een trage gitaarballad, mooi opgebouwd en uitgevoerd. Dat geldt ook voor Mare Nostrum, de enige compositie die Van Leer niet schreef, maar Pannekeet. Een typisch Focus stuk waarvoor hij zich ongetwijfeld heeft laten beïnvloeden door het oude(re) werk.

Palindrome stond ooit als Shock Treatment op het rockalbum “I Hate Myself (For Loving You)” dat Van Leer in 1987 uitbracht, maar had ook zijn oorsprong tijdens de sessies met Akkerman in 1984. Voegt deze nieuwe interpretatie iets toe? Nee, maar het siert Van der Linden wel dat hij hierop een van de beste drumpartijen van de plaat speelt. Als Final Analysis zich aandient, bekruipt het gevoel ineens dat bepaalde melodielijnen al eerder op de plaat hebben geklonken (en zelfs op de vorige plaat, vergelijk ‘m eens met Amok In Kindergarten) en ook de afsluitende titeltrack opent geen nieuwe deuren, maar is ook zo’n dertien in dozijn compositie die met een fraaie fluitriedel van Van Leer na vijftig minuten een punt achter dit album zet.

Ooit was Focus een creatief hoogstaande en baanbrekende groep die klassieke thema’s als inspiratiebron gebruikte voor een populaire (rock)vorm vol blues, jazz en een vleugje folk. Het leverde een stuk of zeven gelauwerde platen op die wereldwijd miljoenen exemplaren verkochten en die stadions tot in Japan en Australië deden vollopen. Wat de band sinds de wederopstanding in 2002 heeft uitgebracht staat in schril contrast tot die ‘classic albums’. Verrassend is het ook niet dat de huidige live-optredens grotendeels of – zoals onlangs nog tijdens het Marillion Weekend op Port Zélande te horen waren – volledig in het teken van het jaren zeventig materiaal staan. Nieuwe platen voegen daar helaas weinig aan toe, hoe groot het enthousiasme en speelplezier ook is. Jammer, want ergens ga je je toch afvragen of deze ‘revisited’ opzet (oude ideeën in een nieuw jasje) geen afbreuk gaat doen aan de erfenis en de ‘legacy’ van een van Neerlands belangrijkste en meest invloedrijke popgroepen allertijden.