FocusAlbum

Na de herstart in 2002 en de release van het verrassende “Focus 8”, toerde Focus aan de hand van Thijs van Leer de hele wereld over. Tussen twee Zuid-Amerikaanse tournees door worden in 2005 niet eerder uitgebrachte composities van de leden van Focus en de producer Marvio Ciribelli
opgenomen. Pas in 2016 wordt het materiaal uitgegeven onder de naam “Focus 8.5/Beyond The Horizon”. Van Leer, Pierre van der Linden, Bobby Jacobs en Jan Dumée worden daarin bijgestaan door een getalenteerd elftal aan Braziliaanse musici inclusief een ruim bezette reservebank aan percussionisten, waaronder grote namen als Arthur Maia, Mario Seve en Marcio Bahia.

De vraag is: waarom heeft het uitgeven van deze cd zo lang geduurd en is het de moeite waard? Mijn gejammer over het latin jamwerk kan heel kort samengevat meer duidelijkheid verschaffen. En wees voorbereid, want dit is een album dat ver voorbij de proghorizon ligt.

Zelden is er zo’n treffende titelnummering meegegeven: Focus Zero is niets anders dan een herkenbaar Focus-themaatje, bewerkt tot een free jazz interpretatie. Leuk voor North Sea Jazz Festival-neuroten, maar daar zijn de die hard progfans op één hand te tellen. Op de vraag in het tweede nummer, Hola, cómo estás, moet ik antwoorden: tja, het gaat eigenlijk niet goed. Het wordt er qua muziek als Focus seventies fan namelijk niet beter op. De avant-gardistische chaos bepaalt de toon verder op Rock 5, Millennium  en Înaltã. Bij Talking Rhythms lees je al wat je kunt verwachten; percussie-elementen die eindigen met ritmisch praten. Als wereldmuziek prima, maar ik ben al afgehaakt, zoals de titel van het laatste nummer Surrexit Christus mijn vroege aftocht prima verwoordt.

De albumnummering 8.5 verwijst naar de tour die volgde op het “Focus 8”-album en staat zeker niet voor een puntenwaardering. Dacht ik eerder dat “Focus (Jan Akkerman & Thijs van Leer)” – met de smooth jazz die hierop te horen is – wel het zwakste  album was, had ik toch nog buiten dit albumgedrocht gerekend. Prima dat Van Leer free jazz wil spelen, maar plak hier dan ook de naam Focus niet op. Progfans zijn conservatief (ja ja, echt waar). Complex en experimenteel? Graag! Alleen willen wij geen fragmentarisch gedreutel horen, maar samenhang in een groter geheel. Geen samenraapsel maar een mooi afgerond geheel dat een boeiend verhaal vertelt. Ongetwijfeld was het een feestje in Zuid-Amerika om dit als rasmuzikanten te spelen. Dit soort broddelwerk, hoe goed ook gemusiceerd,  mag echter in de ogen van de progliefhebber, bij mijn platenboer ergens achterin de platenbak van latin jazz verdwijnen, zodat de fan van progressieve rock het nooit kan vinden.