Waar is de tijd gebleven dat ik werd verrast? De tijd waarin we leven, met internet en zijn mogelijkheden, zorgt ervoor dat ik maanden van tevoren al uitzie naar de release van een nieuwe cd van een bepaalde – al dan niet – symfonische rockgroep. Ik geloof stellig dat de laatste keer was in 1996, toen ik in de Van Leest in Zoetermeer – in de bak ‘nieuwe releases’ – ineens de nieuwe Camel (“Harbour Of Tears”) uitviste. Ik kan me nog goed herinneren dat ik geen geld bij me had, maar me herinnerde dat ik nog een cd-bon thuis had. Ik ben toen op mijn fiets teruggereden naar mijn huis, om zo snel mogelijk deze nieuwe cd mij eigen te maken. Oh, ik kan me de opwinding nóg herinneren!
De nieuwe Focus verraste mij ook, onlangs. Ik had geen idee dat er nieuwe cd op het punt stond te verschijnen, want de Nederlandse formatie was reeds lang van mijn radar verdwenen. Ik zag de cd en ik kreeg eigenlijk een omgekeerde reactie dan 10 jaar terug. Een vies smaakje vormde zich in mijn mond. Een nieuwe Focus, bah! Zonder Jan Akkerman, hoe durfden ze. Ik wist wel dat drie jaar ervoor reeds “Focus 8” het licht had gezien, maar ik heb mijn uiterste best gedaan die te negeren. Maar omdat mijn verantwoordelijkheidsgevoel toch overheerste, heb ik de cd schoorvoetend aangeschaft. Immers, ik schrijf nu voor de grootste Nederlandse symfonische rock website. De honderden bezoekers per dag dienen toch te weten wat Neerlands meest succesvolle progressieve rockformatie anno 2006 uitvreet. Vooruit dan maar!
Thuisgekomen heb ik “Focus 9/New Skin” drie keer achter elkaar gedraaid.
En dat is nogal wat! Ik heb een drukke baan en de cd duurt met zijn 12 tracks ruim 70 minuten, een waarlijk bomvolle cd! De band rondom fluitist/toetsenist/clown Thijs van Leer, met verder nog oudgediende Pierre van der Linden op drums en ‘nieuwelingen’ Bobby Jacobs op bas en Niels van der Steenhoven op gitaar, klinkt op deze plaat uitermate hecht en fris. Zonder het nu direct als een meesterwerk uit te roepen, is “Focus 9/New Skin” een uitermate sterke plaat, zonder één zwak nummer. De Focus-sound is tot in de finesses uitgewerkt, compleet met Klassieke Grapjes, leuk gefluit (met de mond dan, hè?), een beetje gejodel en met geweldige melodieën. Humor, altijd een belangrijk onderdeel geweest binnen Focus, is nog steeds aanwezig en ook deze plaat kent zijn tenenkrommende momenten. Maar het verwordt nooit tot kitsch, de balans hangt telkens net op tijd over naar uitstekende muziek.
Niels van der Steenhoven heeft de ondankbare taak gekregen Jan Akkerman te doen vergeten. Hij slaagt niet, maar dat is ook niet zijn bedoeling. Hij probéért dat niet eens, want hij weet dat hij goed kan spelen. Niels doet gewoon ongedwongen zijn eigen ding en dat is zijn goed recht, want hij is een fabelachtig goede gitarist. De dubbele titel van deze plaat is daarom ook goed gekozen. Immers, het is op en top Focus, maar dan wel in een nieuw jasje. En dat jasje zit als gegoten.
Alle tracks zijn min of meer instrumentaal, op één uitzondering na. Just Like Eddy is een uitstekend popliedje, met zang van de mij onbekende Jo de Roeck. Het nummer krijgt daardoor direct een sterk Alquin-tintje, overigens een groep waarmee Focus maar eens moest gaan toeren.
Was dit een cd geweest van een nieuwe formatie, dan was “Focus 9/New Skin” binnengehaald als een nieuwe sensatie in progland. Nu draagt de groep zijn rijke verleden als een last met zich mee. Focus schudt met dit nieuwe materiaal echter deze last moeiteloos van zich af. Puur op kwaliteit is dit een onbetwiste aanrader.
En zo is Focus anno nu ineens een kracht om weer rekening mee te houden. Hebben ze me tóch nog verrast! Oh, dat voelt fijn!