FoEAlbum

Fall of Episteme is een band uit Denemarken die met een gelijknamige cd hun debuut uitbrengt. Toch bestaat FoE uit zeer ervaren muzikanten. De band werd in 2015 gevormd toen Søren Foged na jaren in Afrika te hebben gewoond terugkeerde naar Denemarken. Deze Foged speelde in de jaren ’80 in de progband Atlantis. Flemming Kragh (toetsen) en Kent Esklidsen (bas) waren ook actief in deze band en kwamen bij FoE. In eerste instantie werden er nummers van Atlantis in een nieuw jasje gespeeld, wat later werd er ook gewerkt aan nieuw materiaal. Vanwege persoonlijke omstandigheden verliet Foged in 2017 de band. Met een nieuwe bassist werd verder gewerkt aan de debuut-cd. Verder bestaat de band uit drummer Rune, de zoon van gitarist Kent. Zanger Rune Moeller Nielsen is geschoold in kerkzang en klassieke zang. In mijn ogen geeft hij de muziek van FoE echt iets extra’s.

Als invloeden voor hun muziek noemt FoE grote namen uit de prog als bijvoorbeeld Saga, Pink Floyd, Camel, Dream Theater en Marillion. Bij het beluisteren van hun muziek schoten bij mij vooral bands door mijn hoofd die toegankelijke neoprog maken, denk bijvoorbeeld aan Chandelier. Of Arena, maar dan wat minder intens. Doordat de toetsen vooral op de voorgrond komen en de gitaren meer ondersteunend zijn, is een vergelijk met This Winter Machine in mijn ogen op zijn plaats. Degelijk. Toegankelijk. Goed gemusiceerd. Symfonisch.

Openingsnummer Love will stay is een goed voorbeeld hiervan. Lekker up-tempo, songgericht en symfonisch. Wat vooral opvalt is de mooie zang van Rune Moeller Nielsen, die erg goed bij deze muziek past. Het tweede nummer Experience Oblige begint met een mooi stuk op piano. Daarmee word je echt het nummer ingetrokken. Het derde nummer, Accelerator, vind ik het verreweg het minste nummer op deze plaat. Het klinkt erg ééndimensionaal en het al niet bijster originele refrein wordt tot in den treuren herhaald… ‘Pump up the volume’… Ik weet het op een gegeven moment wel en moet mij echt inhouden om het geluid juist niet zachter te zetten. Punchline is ook een erg toegankelijk nummer, maar door het aanstekelijke refrein beter te verteren.

Het mooiste nummer vind ik het lange Invisible Crusader. Een erg mooie opening op toetsen van Flemming Kragh Pedersen, een mooie opbouw, en wederom valt de zang van Moeller Nielsen in positieve zin op. Hier laat FoE in een kwartier horen prima symfonische rock te kunnen maken en hoor ik wel wat van de kwaliteit van hun grote voorbeelden in de muziek terug.
Met Guiding Star eindigt deze cd behoorlijk sentimenteel, met een heuse tranentrekker. Nu is FoE niet de enige neoprogband die zoiets doet, Pendragon heeft er ook wel een handje van, maar ik mis dan de echte emotie in de muziek.

Door het hoorbare vakmanschap van de muzikanten blijft FoE wel aan de goede kant van de streep staan. Dat komt met name door de zang van Moeller Nielsen en de toetsen van Kragh Pedersen. Op zich maakt FoE symfonische rock die best te pruimen is, maar ik vind het te vaak te clichématig. Ik mis het avontuur en de originaliteit in de muziek. De band speelt wel heel erg op safe. In mijn ogen zou de band er goed aan doen minder de geijkte paden op te gaan, de degelijkheid wat te verlaten en meer avontuur te zoeken.