Momenteel zijn er veel, ontzettend veel bands die meelliften op het succes van bands die op hun beurt weer goed geluisterd hebben naar de pioniers binnen de geschiedenis van de progwereld.
Huh? Nogmaals eens lezen die zin…?
Door die openingszin ontstaat er waarschijnlijk een bepaald verwachtingspatroon. Dit kan ik wel zeggen: anno 2016 zijn er veel bands die verschillende invloeden van pioniers in het prog en metal genre gebruiken en vaak in die mate, dat het kopieergedrag soms net iets teveel wordt. Maar dat is in de geschiedenis van de popmuziek natuurlijk nooit anders geweest. Als recensent van Progwereld kom ik bijvoorbeeld veel bands tegen die hebben geluisterd naar bands als Karnivool, Oceansize, Amplifier en Tesseract. Maar deze laatste formaties hebben namelijk op hun beurt weer goed geluisterd naar in mijn optiek vooruitstrevende bands als Tool, Meshuggah, Porcupine Tree en A Perfect Circle.
Deze (te) lange inleiding heb ik natuurlijk niet voor niets opgenoemd, want dit zorgt er wellicht voor dat u iets van een richting kunt geven aan de muziek die de Britse band Foes op het debuutalbum “The Summit Lies Skyward” geproduceerd heeft. De band bestaat sinds 2013 en bestaat uit vier bandleden. De mannen zijn (getuige de foto’s) vier bebaarde hipsters, en bij voorbaat niet de types die u van te voren bij deze muziek zou bedenken. Maar goed, ik moet mij ook bezighouden met muziek en niet met trends en uiterlijkheden binnen de muziek business.
Het ligt dus voor de hand. U verwacht nu ongetwijfeld dat de muziek wegens het ontbreken van een eigen stijl door mij wordt neergesabeld, maar dat ben ik geenszins van plan. Want hoewel de plaat vol staat met invloeden van de genoemde bands, kan je, wanneer je een ruimdenkende progger bent, zeer vermaken met deze schijf. Ook zijn dat niet de enige invloeden die je kan filteren in de muziek, want met hetzelfde gemak kan je er ook popinvloeden van Elbow, Kings Of Leon of een band als Kensington in vinden. Desondanks weet Foes een eigen identiteit te geven aan de muziek en dat komt in de eerste plaats door de stem van zanger Chris Mackrill. Zijn stem is uitermate vriendelijk en zal hoogstwaarschijnlijk weinig mensen afstoten. De hardere kanten binnen de muziek van Foes worden op bijzondere wijze sympathiek omlijst door zijn aangename stem. Aan de andere kant kan je stellen dat er af en toe een rauw randje in zijn zang ontbreekt, waardoor de muziek op sommige momenten wat meer karakter krijgt.
De band weet de gedeeltelijke indie-rock invloeden om te buigen naar bijzonder vermakelijke nummers, die gelijk in je systeem blijven hangen en zelfs een lichte verslaving kunnen opwekken. De instrumentale gedeelten van de nummers zijn enigszins complex door de gitaarmuren, maar resulteren in de meeste gevallen in makkelijk op te pakken refreinen waardoor een poppy sound ontstaat. Neem bijvoorbeeld Brothers Mortal, dat heeft een pakkend refrein, stuwende gitaren en het eindresultaat klinkt makkelijker dan dat de compositie in beginsel is neergezet. Een nummer dat zeker een paar luisterbeurten nodig heeft is The Everest. Bij aanvang klinkt het nummer cheesy, zeer zeker door de zang van Chris Mackrill, maar wanneer je goed en herhaaldelijk luistert naar de instrumentale compositie zal je wellicht een andere mening aannemen. Een stevige, harde toon hoor je in het nummer Young Sovereign, waar de invloeden van de genoemde progmetal bands en dan wat mij betreft vooral Oceansize te vinden zijn. En toch weet zanger Chris Mackrill het nummer naar een vriendelijk niveau te tillen. Ook Beautiful Fiction kent bovengenoemde kenmerken, net als Orchestrator, wat een knetterhard outro kent en bijvoorbeeld niet zou misstaan op een Boil album. Vooral het spel van drummer James Lorenzo is op deze tracks genieten, de drums zijn strak en dwingend ingespeeld en stijgen er wat mij betreft bovenuit. Heerlijk! Een nummer met een echt progressief karakter is From Stillness Came Slow Bloom, wat bestaat uit twee gedeelten. Het eerste gedeelte is sterk songgericht, het tweede is sferisch en neigt naar post-rock.
Na één cd is het nog wat moeilijk de band te duidden; dat is simpelweg door de diverse invloeden niet makkelijk. Maar één ding staat na talloze draaibeurten als een paal boven water: dit is een prima plaatje voor iedere progrock liefhebber die eens ongecompliceerd naar een cd met popinvloeden wil luisteren.
Ruard Veltmaat