FonderiaAlbum

Deze cd van het Italiaanse Fonderia zit wat mij betreft verpakt in de meest ludieke albumhoes van het jaar. Twee roodbruine stoelen die in de vijftigerjaren erg modern waren, met op een van de stoelen een deel van het ruimtepak dat Neil Armstrong in 1969 vast nog heeft gedragen tijdens zijn bezoekje aan de maan. De twee stoelen worden van elkaar gescheiden door een klein tafeltje waarop een radio uit het buizentijdperk staat. Ik zie in gedachten mijn oma zaliger in een dergelijk ruimtepak in trance dansen op de muziek van “My Grandmother’s Space Suit” dat uit deze radio komt…

Fonderia is een wat minder bekende groep die eind negentigerjaren begon met het spelen van geïmproviseerde muziek, iets wat je nog steeds kunt terughoren. In die periode werden diverse stijlen verkend van waaruit de huidige bijzondere stijl is ontstaan. Wat later is men ook gaan experimenteren door muziek te combineren met theater, poëzie en zelfs schilderkunst en componeerde men muziek bij korte speelfilms.

Aan het einde van de eerste alinea heb ik het over ‘in trance dansen op de muziek’. Je kunt en mag daar natuurlijk om lachen, maar in dit geval is het bloedserieus bedoeld. Een groot deel van de muziek op deze cd is dansbare avant garde progrock, zeg maar progmuziek voor de disco. En daar wil ik deze Italiaanse groep helemaal niet mee degraderen. Het zou zomaar de manier kunnen zijn om dit soort muziek onder de aandacht van de jonge generatie te brengen. In dat geval moet deze generatie wel open staan voor het gebruik van trompet. In vrijwel alle nummers op “My Grandmother’s Space Suit” wordt dit blaasinstrument gebruikt.

Fonderia is een meester in het creëren van nieuwe geluiden door het samenvoegen van stijlen als jazzrock, rock, ambient-achtige (dans) muziek, funkrock, elektronische muziek en wereldmuziek. Neem het nummer Gravity Wave waarin elektronische muziek en funkrock samensmelten en worden gelardeerd met het jazzy trompetspel van Luca Pietrapaoli. Het hele album staat vol met zulke verrassende juweeltjes.

Dat men humor ook niet uit de weg gaat laat men horen in het grappige I Can’t Believe This Is Just A Pop(e) Song. Voor het eerst in het bestaan van de groep gebruikt men hier zang, in dit geval met een hoog theatraal gehalte. Op een wat authentiekere wijze gebruikt men zang in het prachtige haast verstilde Loaded Gun, waarin gastzangeres Barbara Eramo fraai zingt op een manier die me doet denken aan de Franse zangeres Émilie Simon.

Het zal duidelijk zijn dat “My Grandmother’s Space Suit” geen doorsnee plaatje is geworden. Maar zijn het juist niet deze plaatjes die het onderzoeken daarvan meer dan waard zijn? Bij hoge uitzondering zullen we Tijs Verwest, de ongekroonde koning van de dance party’s, eens vragen deze cd te gaan checken. Is mijn oma zaliger ook weer blij.

Hans Ravensbergen