For Absent FriendsAlbum

De eerste ballade die we tegenkomen is Silly Love Song. Hans van Lint bezit echt een geweldige stem. Zang speelt een bijzonder grote rol in de muziek van FAF en dan is een zanger van deze klasse cruciaal. Toetsen en akoestische gitaar begeleiden Van Lint, later gevolgd door bas en drums. Het geheel klinkt erg lekker, vooral in de passages waarin gitarist Edwin Roes wat steviger van leer mag trekken, met als hoogtepunt de (te korte) solo op het einde.

Giving Up is voor mij een behoorlijke teleurstelling. Het nummer, met flink wat staccato gitaarspel, begint alleraardigst. In de up-tempo stukken is het zelfs swingend. Tegen het einde merk je dat de spanning wordt opgebouwd, je voelt dat er ergens naar toe gewerkt wordt, een climax. Net als in “Boy”, van het album “Tintinnabulation” lijken we af te stevenen op een mooi instrumentaal stuk, maar dan stopt het nummer en laat men mij behoorlijk teleurgesteld achter. Dit hadden ze echt verder uit moeten werken.

Titelsong The Big Room kent een prachtig sferisch intro. Langzaam mengen de andere muzikanten zich in de muziek, wat zich uiteindelijk ontlaadt in het aanstekelijke refrein. Het nummer kent aardig wat tempowisselingen. Op het einde doen ze wat ze dus ook op Giving Up hadden moeten doen. Er volgt een lekker up-tempo instrumentaal stuk met briljant gitaarspel van Roes, het hoogtepunt van de cd is gevonden.

If Love is de volgende ballad, waarin Van Lint alleen op toetsen begeleid wordt. Hoewel Van Lint prachtig zingt, vind ik het een behoorlijk zoutloos nummer. De muziek op The Big Room is erg goed, maar het commerciële karakter druipt van de songs af. FAF koos al vrij lang voor symfo met een commerciële inslag. Dit werkte altijd prima omdat de symfo nooit uit het oog werd verloren. Naar mijn menig hebben ze dat op dit album wel gedaan (The Big Room uitgezonderd). Vrijwel alle nummers zitten op “radiolengte” en missen die symfonische inslag, waardoor “The Big Room” meer een album met mooie luisterliedjes is geworden. Ik vind dit erg jammer, aangezien FAF al heel lang tot mijn favorieten behoort. Kwaliteit is er in overvloed, maar het komt op mij over of de band zich inhoudt.

Met de songs Higher Level en The One mochten we een tijd geleden al kennis maken, deze stonden namelijk ook op de dubbel verzamelaar “Decade”. Wat ik tot nu toe allemaal gemist heb, vind ik dus wel weer terug in The One. Lekker up-tempo, met mooie instrumentale uitstapjes en veel afwisseling. Hierin is de symfo dus weer wel goed vertegenwoordigd.

De vraag die regelmatig bij mij opdook was: “Wat willen jullie nu eigenlijk?”. FAF richt zich nog duidelijk op het symfo-publiek, terwijl de symfo veel minder aanwezig is. Willen ze nou symfo maken of is er de wens om “door te breken” en hebben ze daarom de nummers zo kort en bondig gehouden? Dat doorbreken zou mij op zich niets verbazen omdat dit een album geworden is dat bij een heel breed publiek in de smaak zal vallen. Ikzelf hou het bij hun vorige albums.