For Absent FriendsAlbum

Het Nederlandse For Absent Friends (FAF) werd in 1988 opgericht en was vooral in de jaren negentig populair in ons eigen land. De band speelde in de voorprogramma´s van o.a. Marillion, Asia en Saga. Het hier besproken album is hun derde studioalbum en naar mijn mening ook hun beste.

FAF maakt lekker in het gehoor liggende en krachtige popsongs met een progressieve inslag. Het liedje an sich blijft altijd het belangrijkste, maar de band creëert vaak voldoende ruimte voor instrumentale passages en tempowisselingen. Nowhere To Run is de up-tempo opener van het album. Golvende toetsen, een tokkelende gitaar en drums doen hun intrede en de warme stem van Alex Toonen overtuigt direct. De vaart wordt er goed ingehouden met knappe versnellingen waarbij de toetsen en gitaar meteen wat meer ruimte opeisen. Een uitstekende opener.

Each Every Day begint mooi rustig met zacht toetsenspel en een teder riffende gitaar. Het nummer komt mooi emotioneel over, hetgeen hoofdzakelijk door de toetsen en de mooie stem van Toonen wordt verzorgd. Het drumwerk van Ed Wernke is erg sterk; hij krijgt niet altijd even veel ruimte, maar de ruimte die hij krijgt, benut hij optimaal. Langzaamaan neemt het nummer aan kracht toe en zetten gitaar, toetsen en drums meer aan en wordt er een mooi vol geluid gecreëerd. De lange gitaarsolo van Edwin Roes maakt het helemaal af, waarna het nummer eindigt zoals het is begonnen.

Geheel instrumentaal is Way Out Of Line. Het heeft een blues-achtige inslag en gitarist Edwin Roes toont vooral zijn kunnen in dit nummer. Het klinkt allemaal erg mooi wat hij doet, maar als geheel pakt het nummer me totaal niet, daarvoor gebeurt er gewoon te weinig en wordt er teveel herhaald.

Het lekkerste wordt voor het laatst bewaard, want de nummers Boy en Father zijn de pronkstukken van het album en de beste nummers die FAF tot nu toe gemaakt heeft. De nummers lopen in elkaar over waardoor je eigenlijk wel van één nummer kunt spreken. Een nummer van ruim dertien minuten. Boy heeft een zalig thema dat door de gitaar gespeeld wordt. De opbouw is fenomenaal, het begint mooi ingetogen met rustig gitaar-, toetsen- en drumspel en wederom die uitstekende stem van Alex Toonen. Het refrein is sterk en blijft goed hangen. Er volgt een lekkere toetsensolo en je merkt dat de spanning wordt opgebouwd. De spanning komt tot ontlading met een geweldig mooie gitaarsolo van Edwin Roes. Met de mooie klanken van de akoestische gitaar keert de rust terug en zijn we bij Father aangekomen. Dit nummer blinkt uit door zijn prachtige tekst. Het akoestische gitaarspel en de emotionele zang van Toonen geven een flinke dosis kippenvel. Langzaam wordt het nummer krachtiger en bereikt het met een slepende gitaarsolo z´n emotionele hoogtepunt.

Na dit album verliet Alex Toonen de band en werd hij door Hans van Lint opgevolgd. Ook Peter de Jong hield het voor gezien en werd door Julian Driessen (Timelock) vervangen. Het succes van Tintinnabulation hebben ze daarna helaas niet meer gehaald. Maar wie weet wat er nog in het vat zit.

Maarten Goossensen