For All We KnowAlbum

Niet vanuit je emotie schrijven! Een welbekende regel binnen het gilde van recensenten. Maar hoe dan wanneer je telkens tijdens het luisteren telkens wordt gegrepen door de muziek? Schrijf je dan objectief of subjectief?

Puur luisterend naar de intro van dit album denk je misschien wel naar de nieuwe Coldplay, of wellicht  dichterbij, een nieuw Kensington album te luisteren. Breath In bestaat uit een stuwend, ruimtelijk en grootse sound en werpt gelijk een hoog verwachtingspatroon op. Toch is de intro niet representatief voor het album. Er is namelijk nog veel meer…

Zes jaar geleden kwam Within Temptation gitarist Ruud Jolie met zijn eigen project en gelijknamig debuutalbum “For All We Know” op de proppen, die door de media in West Europa goed werd opgepakt. De plannen van Jolie voor zijn soloproject bestonden al sinds 2007, maar door drukke werkzaamheden met Within Temptation kwam het pas in 2011 van de grond. De introductie van de band en het album kwamen rustig tot stand, maar door de hoge kwaliteit kreeg de cd goede recensies. Gelijk na het verschijnen van het debuut bleef Jolie schrijven aan het vervolg, maar door allerlei drukke activiteiten met WT en Maiden United duurde het nog ruim vijf jaar voor er serieus werk werd gemaakt van het tweede album. Om “Take Me Home” financieel te bewerkstelligen zette hij een Indigo campagne op, waarmee hij in Juni 2017 ruimschoots zijn beoogde doel behaalde. Op dit nieuwe album heeft Jolie zijn vaste kameraden om zich heen verzameld, net als op het debuutalbum participeren Leo Margerit, Marco Kuypers, Kristoffer Gildenlöw, Thijs Schrijnemakers en Jolie’s partner in crime: Jermain van der Bogt, alias Wudstik.

Na de grootste intro van Breathe gaat het gelijk stevig en voortvarend van start in de titeltrack Take Me Home. Het nummer laat opnieuw een mooie diversiteit van zanger Wudstik horen. Ook de drums van Léo Margarit bieden hier een mooie variatie. De track Fade Away rockt eveneens lekker stevig weg. Het bevat een pakkend refrein die bij genoeg draaibeurten stevig in je onderbewustzijn gaat kleven. Het concept Breath is de leidraad op het album, het komt halverwege en aan het eind weer terug. Wat Jolie en Wudstik daarmee willen zeggen lijkt voor de hand liggend…Of?

Eerlijk is eerlijk, in essentie is dit album niet heel anders dan het debuut. Je zou denken dat Jolie met zijn roots in de metal het in die hoek zoekt, maar dat valt reuze mee. Net zoals zijn eerste plaat vooral ook toegankelijke progressieve rock liet horen, wijkt hij daar op “Take Me Home” niet veel van af. Ook hier wordt afstand genomen van het stevige werk. Zo is er bijvoorbeeld het zoete Some Will, wat goed zou doen op een romantisch radiostation. Zanger Wudstik laat in dat nummer horen dat hij niet alleen geschikt is voor het stevige werk, maar ook over een strot beschikt waar je vriendin of vrouw bij wegsmelt. In deze recensie daarom opnieuw aandacht voor hem, want hij heeft een groot aandeel in het creatieve deel van de cd. De man heeft ontzettend veel in zijn mars, getuige zijn diversiteit. Ook zijn meerstemmige weergaven op het album zijn smaakvol en nergens overdreven of over de top. Vocaal gezien valt er ook te genieten van Anneke van Giersbergen, zij zingt een duet met Wudstik in We Are The Light. Daarnaast zorgt Lisette van den Berg (Scarlet Stories) voor een mooie toevoeging op het gebied van achtergrondzang. Zij figureert als back up van Wudstik tijdens Fade Away, They’ll Win, We Are The Light en Breath; Out.

Nog een vet en stevig nummer is Prophets in Disguise, waarin de gitaren flink domineren en de lichte grunts van Wudstik zorgen voor een indrukwekkende sound. Naast die riffs laat Ruud Jolie opnieuw horen dat hij een uitstekend gitarist is van wezenlijk belang is voor een band als Within Temptation. Een sieraad voor het album zijn de toetsen, verzorgt door Marco Kuypers en Thijs Schrijnemakers. De laatste laat een heerlijke Hammond sound horen en van Kuypers komt de piano, rhodes en het Wurlitzer orgel. Veelal zijn de toetsen niet echt op de voorgrond te bemerken, maar ze zijn wel degelijk van essentieel belang voor de fantastische sound en composities.

In hoeverre ligt dit album in het prog of metal spectrum? Moeilijk te zeggen. Porcupine Tree, Pain of Salvation, een klein beetje Ayreon; Jolie snoept van verschillende genres en creëert zijn composities ook op dezelfde wijze als op zijn solodebuut; de muziek kent raakvlakken met veel stromingen. Over de hele linie is het een stevig luisteralbum geworden dat afgerond klinkt. Prettige, weldoordachte composities die niet zwaar op de maag liggen en je niet uitgeput achterlaten na een luisterbeurt, hoewel er een serieus en kwalitatief fundament onder de muziek ligt. Een goed voorbeeld is bijvoorbeeld Let Me Fly. Een mooie opbouw, prettige melodie die snel in je systeem nestelt, een poëtische tekst en een indrukwekkende zanger. Voor Jolie is de zanger als een partner in crime, net zo gevarieerd als de muziek zelf. En waarom lukt het een band als Kensington wel op voet aan wal te krijgen in Nederland en een band als For All We Know niet? Geen idee. Er is een wezenlijk verschil in de muziek, maar de  sound van beide bands ligt niet mijlenver uit elkaar, dus Jolie kan met de nodige support net zo ver komen.

De slotsom aan het einde van deze recensie is dat For All We Know een nagenoeg perfecte plaat heeft afgeleverd waarmee het een groot commercieel succes zou kunnen behalen. Het heeft alles: fijne en afwisselende composities, een geweldige zanger en fantastische muzikanten. De stijl van Jolie en de zijnen is herkenbaar hoewel er genoeg invloeden van de genoemde artiesten zijn te horen. We weten alleen dat de commerciële muziekwereld niet altijd zit te wachten op alternatieve grootheden binnen ons genre. Tja, sterke progbroeders verzanden in de vergetelheid terwijl mindere popzussen worden opgepikt door mainstream muziekstations. Het wordt dus tijd dat For All We Know gaat veranderen in “We Let You Know”!

Ruard Veltmaat