Force Of ProgressAlbum

“A Secret Place” is het tweede album van Force Of Progress. Deze Duitse viermansformatie levert daarmee, evenals bij het debuut, een volledig instrumentale schijf af. De muziek valt wederom nog het best te vergelijken met het werk van Liquid Tension Experiment en Dream Theater. Kortom, beslist geen portie hapklare radiobrokken!

De plaat heeft een speelduur van zo’n 52 minuten die verdeeld zijn over zeven nummers. De bandleden bespelen op dit album allemaal meerdere instrumenten. Hoewel drie van de vier mannen gitaar spelen zijn er toch door nog vier(!) andere gitaristen bijdragen geleverd. En naast de vele gitaren zijn ook de toetsen zeer nadrukkelijk aanwezig. Maar wat wil je ook als alle vier bandleden de klavieren beroeren.

The Hand Sculpted Heart is het heftige begin van dit album. Pittig gitaarwerk, breaks, tempowisselingen, toetsen- en gitaarsolo’s en een spectaculaire ritmesectie: het is er allemaal. Het toetsenspel doet sterk aan dat van Jordan Rudess (Dream Theater, Liquid Tension Experiment, Dixie Dregs) denken. The Hand Sculpted Heart is een lekker stevig stukje muziek waarop de mannen van Force Of Progress alles uit de kast halen om te laten horen waar zij toe in staat zijn.

Op The Perfect Element tapt men uit hetzelfde vaatje. Het gitaarwerk op dit nummer verschilt wel in vergelijking tot het openingsnummer hetgeen vermoedelijk de verdienste is van gastgitarist Sebastian Schleiger. Een fijne bijdrage, dat zeker. Overigens doet dit nummer door de vele breaks ook wel wat aan Rush denken.

Het album vervolgt met New Reality. Met een loodzware gitaarriff gaat het gas op dit nummer enkele minuten iets terug voordat het tempo weer wordt opgeschroefd naar dat van de twee voorgaande stukken muziek. Solo’s buitelen over elkaar heen en dat zorgt ervoor dat de band je continu op het puntje van je stoel houdt. Al die drukte zou de luisteraar al voor het einde van het nummer naar adem kunnen laten happen, maar vooral de sfeer- en tempowisselingen zorgen ervoor dat dit niet gebeurt.

Circus Maximus is met bijna twaalf minuten het langste nummer van “A Secret Place”. Het nummer heeft in vergelijking tot de eerste vier nummers een afwijkend, meer jazzy geluid. Daarnaast ligt het tempo beduidend lager en zijn de toetsen meer prominent aanwezig. Wat structuur betreft is dit nummer een soort lappendeken. De compositie balanceert tussen ‘onsamenhangend’ enerzijds of ‘avontuurlijk’ anderzijds. Een positieve vermelding verdient de stijlvolle bijdrage van gastgitarist Claus Fittiger aan het einde van het nummer. Maar toch is dit niet de meest overtuigende compositie van het album.

Met het titelnummer A Secret Place bevinden we ons weer op het bekende terrein van de eerste nummers van deze plaat en van de debuutplaat. Dat laatste vooral ook door het gebruik van samples.

The Steps To The Precipe is dan toch weer andere koek. Een spannend stuk muziek waarop vooral het ritmekoppel excelleert. Waar de andere nummers zeer compact zijn doordat de muziek toch wat is ‘dichtgesmeerd’ met alle verschillende lagen gitaren en toetsen is dat hier minder het geval. Een lekkere onderbreking.

En dan het laatste nummer: Ägressor. De naam van het nummer laat het eigenlijk al raden: het nummer begint stevig en met een hoog tempo. Gelukkig gaat na anderhalve minuut de rem er enigszins op. De oren worden vanaf dat moment getrakteerd op avontuurlijke orgelsolo’s, lekkere synths en sfeervol pianospel.

“A Secret Place” van Force Of Progress: ik vind het zeker niet verkeerd! Af en toe kan ik een portie instrumentele progmetal in de stijl van bijvoorbeeld Liquid Tension Experiment wel waarderen, dus dit gaat er dan ook wel in. Als jij ook open staat voor een gulle portie solo’s, breaks en tempowisselingen, als je daarnaast niet vies bent van stevige muziek en als je niet na een paar minuten nerveus wordt als je nog steeds geen zang hebt gehoord, nou, dan zou dit wel eens een plaatje naar jouw hart kunnen zijn!