Force Of Progress

Calculated Risk

Info
Uitgekomen in: 2017
Land van herkomst:  Duitsland
Label: Progressive Promotion
Website:  https://nl-nl.facebook.com/theforce2016/
Luisteren kan je hier:  https://www.youtube.com/user/hphess/videos
Tracklist
Ticket (8:08)
Sole Survivor (7:24)
Shapeshifter (6:15)
The Cube(4:40)
Lift me Up, Down by the Seaside (5:02)
Always (5:27)
Lost in time, Like Tears in Rain (4:40)
Calculated Risk (3:40)
The Man Who Played God (8:25)
Hanspetter Hess: toetsen
Chris Grundmann : toetsen, gitaar, basgitaar
Dominik Wimmer: drums, gitaar, toetsen
Markus Roth: toetsen, gitaar, basgitaar.

Met medewerking van:

Matthias Klingner: basgitaar op The Man Who Played God
Claus Flittiger:  gitaar op Lost in Time, Like Tears In Rain
Andy Horn: mix and mastering
Jef de Corte:  artwork
Force of Progress (2017)

Als debuterende band is het wellicht lastig om een goede eerste indruk te maken. Zeker als je nog op zoek bent naar een eigen geluid. Bij veel progrockbands is goed synthesizerspel goud waard. Op zich heeft Force Of Progress dat goed begrepen, aangezien ieder van de vier heren ergens een keyboard bespeelt. Dit kan een gaaf uitgangspunt zijn, maar ook overkomen als een trucje. Haalt een toetsenliefhebber met andere woorden zijn hart op bij deze plaat of valt de muziek van deze Duitsers toch wat tegen?

Het valt in elk geval op dat het artwork de muziek niet geheel eer aandoet. Op voorhand verwacht je namelijk een veel duisterder album. Deze plaat is daarentegen haast een soort cocktail van neoprogbands als Frost*met een vleugje Dream Theaterachtige progmetal. De toonzetting is hier overwegend opgewekt. Verspreid over dit album vind je echter ook nog wat ruigere passages, zoals onder andere tijdens de intro van Always. Een luchtig keyboarddeuntje is echter nooit ver weg. Spijtig. Wat explosiever werk had hier niet misstaan.

De interessante synthesizermelodieën zijn nochtans het belangrijkste pluspunt van “Calculated Risk”. Bijvoorbeeld op Shapeshifter waar een ietwat lugubere melodielijn de aandacht goed vasthoudt. Een ander voorbeeld is de intro van Ticket. Behaaglijke pianotonen blijken een uitstekende manier  om dit album te openen. Hoewel niet elke compositie even geslaagd is, valt het titelnummer in positieve zin op. Het marsachtige ritme is aangenaam en de band weet hier bovendien goed een gespannen sfeer vast te houden. Ten slotte zorgen de metal invloeden op dit album voor een prettig soort afwisseling. Hoewel de band de luisteraar dus klaarblijkelijk variatie heeft willen bieden, stappen ze helaas hiermee lelijk in een valkuil.

Deze plaat mist namelijk een zekere focus. Door de aanhoudende stroom van wendingen en extra melodietjes voelen veel nummers onbedoeld kluchtig aan. De muziek ontbeert diepgang. Het album trekt als een soort kermiswagen aan je voorbij. Veel vermakelijke franje dus, maar meer dan een aardig schouwspel wordt het vaak niet. Dat bepaalde draaimolentonen, zoals op The Man Who Played God, zo zoet als een suikerstok zijn, komt dit album ook niet ten goede. Vermoedelijk komt de muziek een stuk beter tot zijn recht als vaker een rustmoment wordt gepakt. De composities verdienen meer opbouw en dynamiek. Nu wordt “Calculated Risk” na een stuk of vier nummers erg vermoeiend.

Hoewel dit best een acceptabel debuut is, kan de band nog veel verbeteren. De muziek op dit album is nu een tikkeltje oppervlakkig. De heren weten weliswaar mooie passages te produceren, maar de composities hebben nog te weinig om het lijf. Deze plaat verdient een nipte voldoende, maar echt interessant kan ik de muziek van Force Of Progress niet noemen. Een tegenvaller.

Luke Peerdeman

Koop bij bol.com

Send this to a friend