Forest FieldAlbum

De Nederlandse multi-instrumentalist Peter Cox heeft onder zijn projectnaam Forest Field een nieuw schijfje uitgebracht: “Onwards And Upwards”. Het vorige schijfje (“Pioneers Of  The Future”) viel bij mijn collega Marcel Debets niet in de smaak. Waarschijnlijk heeft Peter Cox de aanbevelingen aan het einde van deze recensie gelezen, want een aantal ervan heeft hij opgevolgd. Zelfs de naam van het album doet dit vermoeden. Dat hij Onwards gaat is duidelijk, maar gaat de kwaliteit ook Upwards?

Debets vond in zijn recensie van “Pioneers Of The Future” de Amerikaan Phil Vincent beter zingen dan de andere twee en dus zal Peter Cox nu gedacht hebben: Ik laat Vincent alle zang verzorgen op mijn nieuwe album. Ook gaf Marcel Debets de aanbeveling om een goede producer te zoeken. Peter Cox kondigt voor “Onwards And Upwards” vol trots aan dat de mix nu verzorgd wordt door Billy Sherwood van Yes en de mastering is gedaan bij Maor Appelbaum in Califonië, USA. Echter, de belangrijkste aanbeveling van Marcel Debets, namelijk om te concentreren op het spelen van gitaar en de overige instrumenten aan andere muzikanten over te laten, is door Peter Cox genegeerd. Hij speelt wederom alle instrumenten zelf. De enige uitzondering hierop is de fluit in het nummer Hope.

Het album opent met het nummer Onwards op de piano. Het klinkt als een kind dat piano speelt en het instrument nog niet helemaal beheerst. Het album eindigt met dezelfde melodie en piano die even twijfelachtig bespeeld wordt, maar nu aangevuld wordt met wat strings uit de toetsen. Als je beide nummer achter elkaar hoort, hoor je geen progressie. Geen voortgang dus. De piano wordt nog steeds even twijfelachtig bespeeld. Op The Secret Flame is de eerste zang te horen. Muzikaal gezien is dit nummer saai. De zang magertjes, niet slecht maar het raakt mij niet. Het komt bij mij een beetje flower-power-achtig over. Hope wordt opgebouwd vanuit geprogrammeerde elektronica. Het is net als alle andere oneven tracknummers geheel muzikaal. Sue Straw bespeelt de fluit achter de overduidelijk geprogrammeerde toetsen.

Ik word wederom bevangen door een saaiheid van de muziek. Het komt bij mij allemaal wat New Age-achtig over. Dreaming is iets boeiender, doordat het een vleugje prog in zich verbergt. Het blijft echter allemaal zo op de vlakte. We zijn inmiddels vier nummers verder ik vraag mij af of “Onwards And Upwards” nog een verrassing gaat brengen? Tot op heden is het allemaal zo eentonig, vlak en saai. Het begin van Car Park Pleausures brengt wederom die vlakheid en saaiheid, maar na ongeveer drie minuten is een solo van de elektrische gitaar te horen en die weet mij even te boeien. Helaas van korte duur.

De vervolg van het album is globaal identiek. Af en toe een stukje solerende gitaar dat van prima kwaliteit is, maar het gros van de muziek is vlak en saai. Waarom heeft Peter Cox niets gedaan met die aanbeveling van Marcel Debets? Wat is dat jammer. Als gitarist speelt hij best goed en als hij begeleid zou worden door muzikanten zou het allemaal zoveel beter, overtuigender en boeiender kunnen klikken. Voor mij is dit album wel Onwards, maar zeker niet Upwards.

Peter van der Schelde