Forest FieldAlbum

Er is veel talent in Nederland. Ook in ons kleine hoekje van de muziek worden we regelmatig verwend met talentvolle bands en artiesten die weer net die nieuwe invalshoek hebben gevonden en hun eigen niche claimen. Logisch dat we Nederlandse initiatieven altijd weer met belangstelling op de mat zien ploffen.

Maar natuurlijk is niet elke progband of –artiest van vaderlandse bodem direct de nieuwe Marillion, Dream Theater of Steven Wilson. En “Pioneers Of The Future” van Forest Field is helaas geen beste plaat. Forest Field is het initiatief van gitarist Peter Cox van de hardrockband China White, die zijn eigen composities – meer in het progrock-genre – op wilde nemen. Hij doet daarvoor bijna alles zelf: zang, toetsen, drums en natuurlijk gitaar en bas. Op enkele nummers roept hij de hulp in van vrienden en kennissen, met name voor de zang.

Het is nooit leuk om te moeten zeggen, maar het pakt allemaal behoorlijk slecht uit. De composities zijn middelmatig, het spel pover – behalve natuurlijk waar Cox de gitaar hanteert, zijn eigen instrument. Ik heb het al vaker gezegd: niet iedereen kan elk instrument even goed beheersen, en dat is helemaal niet erg. Zeker als muzikant ken je altijd wel iemand in je omgeving die jou daarin kan aanvullen. En Cox doet dat tot op zekere hoogte ook wel, maar ook daar heeft hij niet elke keer een gelukkige keuze. Aukje Peeters, die de zang verzorgt op Phoenix For The Sunrise en Places Never Seen zingt gewoon vals, en haar uitspraak van het Engels is abominabel! Joris Peeters (broer? echtgenoot?) brengt het er iets beter vanaf, maar heeft geen stem om over naar huis te schrijven.

Zijn er dan helemaal geen lichtpunten op deze cd te ontdekken? Nou, met een beetje goede wil zouden we Imaginary Queens als een van de hoogtepunten op het album kunnen bestempelen. De zang wordt hier verzorgd door de verder geheel onbekende Amerikaan Phil Vincent, die zeker niet onaardig zingt, maar geen erg grote staat van dienst heeft. Hij zingt verder nog op Set Me Free en Time, en daarmee hebben we meteen de beste nummers van de plaat te pakken. Ik denk eerlijk gezegd dat Peter Cox zich beter op de gitaar kan toeleggen en voor een volgende plaat goede (mede)muzikanten, een goede songwriter/arrangeur en een goede producer kan zoeken.

Marcel Debets