Forever EinsteinAlbum

Sinds de komst van het onvolprezen Internet is het leven van een recensent onmiskenbaar een stuk eenvoudiger geworden. Neem nu het Amerikaanse trio Forever Einstein. Deze driemansformatie uit Connecticut wordt in 1989 opgericht door gitarist Charles (Chuck) O’Meara (voorheen bekend onder de naam C.W. Vrtacek), drummer John Roulat en bassist Marc Sichel. Dit drietal legt zich louter en alleen toe tot het voortbrengen van hoogst originele instrumentale rockmuziek, welke zich vreselijk moeilijk in één hokje laat vangen…

Op de website – en daar schiet het Internet mij dus te hulp – beschrijft Charles O’Meara de muziek van de band als volgt: “some surf rock influenced stuff, bits of King Crimson style prog rock, a few scattered heavy metal solos, suggestions of country guitar, a few middle eastern or Balkan scales, something moody in 5/4, something frantic in 7/8, sonic references to spy music, sci-fi movie soundtracks and flat out jazz and more BUT the central core of Einstein is a dedication to the song form (verse/chorus) and reliance on melody, harmony and polyrhythms. We’re not a ‘jam’ band or a prog rock band. This is what we tell people at cocktail parties and art gallery openings when they ask what the band sounds like“.

Uit deze buitengewoon gedetailleerde beschrijving wordt al rap duidelijk dat Charles O’Meara, John Roulat en nieuwkomer Kevin Gerety zich min of meer specialiseren in het ogenschijnlijk moeiteloos door elkaar husselen van allerlei uiteenlopende genres uit de (voornamelijk Amerikaanse) muziekgeschiedenis. Zo hoor ik op “Racket Science” muziekstijlen als Americana, avant-garde, big band, bluegrass, blues, country, folk, fusion, jazz, progressieve rock, surfrock, swing en zelfs tekenfilmmuziek de revue passeren.

Om deze enorme diversiteit aan muziekstijlen te kunnen verwerken, krijg ik echter meer dan eens het gevoel dat de band iets te vaak losliggende, niet gerelateerde muzikale thema’s willekeurig aan elkaar heeft vastgeplakt. Hierdoor kent geen enkel van de twaalf stukken een echt gedenkwaardige melodie of arrangement. Daar Forever Einstein ook nog eens vaak dezelfde werkwijze hanteert, zijn de muziekstukken spijtig genoeg ook niet (of in elk geval nauwelijks) in structuur van elkaar te onderscheiden. Dit alles heeft tot gevolg dat nagenoeg elk nummer op “Racket Science” als een kopie van het vorige klinkt, zodat uitsluitend een buitengewoon geoefend oor enig onderscheid van betekenis tussen de composities onderling kan waarnemen.

De hoge mate van uitwisselbaarheid van de twaalf muziekstukken wordt in mijn ogen voor een niet onbelangrijk deel veroorzaakt door Charles O’Meara. Als enige componist van het gezelschap, krijgt zijn gitaarspel een zeer prominente rol op het album toebedeeld. Daar is natuurlijk weinig mis mee, ware het niet dat zijn buitengewoon accurate en nauwgezette gitaarspel op vrijwel elk nummer min of meer hetzelfde klinkt; glashelder en kraakzuiver zonder enige noemenswaardige vervorming en dat komt de onderlinge variatie uiteraard niet ten goede.

Tenslotte probeert Forever Einstein middels geestige en vaak bizarre songtitels een zeker gevoel van humor op de luisteraars over te brengen. Nu heb ik best waardering voor deze inspanning, maar ik vrees dat de band zichzelf daarmee in de voet schiet. Behoudens dat ik denk dat vrijwel iedereen wel grappige songtitels voor instrumentale nummers kan verzinnen, komt het mij allemaal iets te geforceerd over en dat ligt pertinent niet aan enig gebrek aan humor mijnerzijds. Bovendien vind ik het bedenken van zo lang mogelijke en onbenullige songtitels tamelijk ondoordacht, zodat het al snel omslaat in enige mate van ergernis.

Ondanks dat ik de grote verscheidenheid aan muziekstijlen op “Racket Science” zeer hoog schat, is mijn kennismaking met dit eigenaardige album van Forever Einstein niettemin op een ontgoocheling uitgelopen. De enorme muzikale diversiteit weegt immers in mijn ogen niet op tegen de genoemde onvolkomenheden van deze schijf. “Racket Science” is daarom een oninteressant album vol wazige, lukraak in elkaar geflanste instrumentale muziek, die iedere liefhebber van serieuze (progressieve) rockmuziek ten alle tijden moet vermijden…

Frans Schmidt