Forgotten GodsAlbum

Na jaren van schrijven, herschrijven, verfijnen en live spelen brengt het Engelse Forgotten Gods zijn debuutalbum “Memories” uit met toegankelijke neo-progrockstukken die Galahad-, IQ- en Pendragon-fans wel kunnen waarderen.

Het album heet niet zomaar “Memories”, het zijn allemaal belangrijke herinneringen van zanger Mark Cunningham, die zijn up and downs verwerkt in de teksten. Het is knap dat, als je bedenkt waar Mark zijn leven mee gestoeid heeft, hij niet vervalt in bitterheid, maar vol zit met genegenheid.

Motoren zijn voor hem de rode draad in het leven zoals in het openingsnummer Alive, dat gaat over het oversteken van de Alpen en Everybody’s Hero, dat is geschreven direct na de dood van Neil Peart, ook zo’n motorfanaat. Terugblikken op herinneringen en het verstrijken van de tijd doet hij in Rose & Pink en Vigil, dat autobiografisch is en zijn leven beschrijft vanaf zijn vroegste jeugd tot net na de dood van mijn moeder. Alone is gebaseerd op zijn confronterende gesprek als jeugd- en gemeenschapswerker met een zeer jonge vrouw in een achterstandswijk, waar een zwangerschap de enige oplossing leek om uit haar uitzichtloze situatie te komen.

Voor progrockliefhebbers is, muzikaal gezien, Pillars of Petra het meest interessante nummer op het album. Het beschrijft hoe het Midden-Oosten millennia lang niet heeft geprofiteerd van consistente misverstanden en inmenging van het Westen. Wat we horen zijn interessante Arabische accenten en toonladdergebruik, onderbroken door een uptempo instrumentale break en lekkere gitaarsolo in de kenmerkende stijl van Pendragon. Dat springt er meer uit dan het rechttoe rechtaan rockstampertje Alive, waar het album mee opende en gevolgd wordt door Everybody’s Hero.

De korte fluitintro door Pete Jones (Tiger Moth Tales) op Vigil komt over als een variatie op het Amazing Grace-thema. Hoe fraai het ook klinkt, het mag geen naam hebben en voegt aan de muziek van Forgotten Gods weinig toe. Ook dit nummer moet het vooral hebben van de instrumentale break waar Pendragon een patent op heeft. De gitaarsolo’s op Alone (op z’n IQ’s) en Rose And Pink (met zo’n titel moet het wel de Pink Floyd-sound hebben), tillen het album even boven het gemiddelde niveau. Het kan echter niet verhullen dat, hoewel het goed klinkt, de meeste muziekstukken weinig verheffend zijn en vooral blijven steken op het muzikale niveau van Lee Abraham. Aardige nummers dus, en het klinkt vooral lekker als Steve Harris zijn elektrische gitaar opentrekt. Iets waar je mij midden in de nacht wel voor wakker kunt maken.