Forgotten SunsAlbum

Wie heeft er nu niet een haat / liefde verhouding met de snooze knop op zijn wekker ? Als dat kreng afgaat geeft die knop je negen heerlijke minuten uitstel, maar negen minuten gaan snel voorbij en wanneer hij dan weer afgaat, komt de haat tegen het apparaat weer net zo hard naar boven. Vaak slapen mensen in die negen minuten heel erg vast en vaak wordt op dat moment ook intens gedroomd. Dat is ook de insteek van het hier besproken concept album van het Portugese Forgotten Suns. We maken hierin kennis met een man die moet opstaan om naar zijn werk te gaan, maar hij besluit de snooze knop in te drukken en verder te slapen. De droom die hij in dat tijdsbestek krijgt, is over twee cd´s uitgesmeerd.

Net als zijn voorganger “Fiction Edge I” is “Snooze” een behoorlijke zit. Niet alleen qua tijd, meer dan 80 minuten muziek, maar ook omdat je behoorlijk de tijd nodig hebt om de muziek te ontleden. Net als op het debuutalbum gebeurd er enorm veel en moet je goed oppassen dat je niet de draad kwijt raakt. Een terugkerende melodie kom je niet vaak tegen en de band heeft nog wel eens de neiging door te blijven draven, waardoor je niet meer weet of je nu naar nummer één of inmiddels nummer zes zit te luisteren. Veel luisteren is de juiste remedie. Investeer tijd in dit dubbelalbum en je zal beloond worden.

De stijl van Forgotten Suns is typische neo-prog met progmetal randen. Invloeden van het oude Marillion, IQ, Arena en Dream Theater zijn duidelijk terug te vinden. Op dit album steken twee nummers met kop en schouders boven de rest uit. Dit door de ijzersterke en goed uitgewerkte melodieën. Het eerste nummer is Senses. Na het als intro bedoelde Dreaming of Reality gaat Senses uit de startblokken. Het nummer is lekker up-tempo met sterk drum- en basspel. Het nummer heeft een paar mooie versnellingen en breaks en werkt zich strak van hoogtepunt naar hoogtepunt. De zang is de sterkste troef in dit nummer. Zanger Linx heeft een stem die staat als een huis en het lichte accent geeft alleen maar meer charme aan het nummer. Langzaam aan krijgt de gitaar steeds meer ruimte en zijn er een paar felle solo’s door het nummer te horen. Dat Linx ook een begenadigt toetsenist is wisten we al na het debuutalbum en ook hier laat hij het horen met zijn zwevende Clive Nolan-achtige spel. Helaas duurt het nummer iets te lang en keert de band niet meer terug naar het briljante thema dat in het begin een paar keer te horen was en dat is jammer, hierdoor levert het toch wat kracht in. Ondanks dat een geweldig nummer!

Het tweede hoogtepunt is het rustige Angels Embrace dat op de tweede schijf staat. Linx begeleid hierin zichzelf en een dame met een prachtige zwoele stem, op piano. Rustig drumspel mengt zich langzaam in het geheel. De spanning wordt langzaam opgebouwd welke zich in het refrein openbaart. Het nummer houd zijn rust, maar de melodie en de zang is zo krachtig dat het met gemak overeind blijft staan. Een heerlijk slepende gitaarsolo aan het einde laat me helemaal zweven. Wat een klasse!

Met zijn bijna 20 minuten is Dream Killer het langste nummer. Jongens, wat gebeurd er veel in dit nummer! Als ik hem helemaal moet beschrijven dan ben ik nog wel even bezig. Het nummer bevat, net als in het nummer Floating Spirit Dimension, een paar heftige passages waarin de naam Dream Theater direct bij me boven komt. Het instrumentale stuk aan het begin doet sterk denken aan Metropolis Part I van deze Amerikanen. Ook hier is de zang weer top, wat een gouden strot heeft deze man. Solo’s op gitaar en toetsen trekken aan je voorbij. Gitaarloopjes en diversen toetsen thema’s mengen zich door de muziek terwijl de drums en basgitaar een ijzersterke en constante basis vormen. Het nummer kent erg veel gezichten en beschikt niet over een terugkerend thema. Hierdoor ben je snel geneigd om niet meer te weten waar je zit. Dat is de valkuil die de band teveel in zijn nummers heeft gestopt. Met meer kortere en meer bondige nummers met een herkenbaar thema had dit album nog meer aan kracht gewonnen.

In alle nummers zitten prachtige stukken met sterke themaatjes en geweldige instrumentale passages. Daarbij is de zang constant goed. Wanneer je er vrede mee kan hebben dat echte hoofdlijnen ontbreken, dan zal je dit album met heel veel plezier luisteren. Zoek je meer nummers met een kop en een staart dan loop je het risico dat dit album je gaat frustreren. Ik zelf ga het album na elke luisterbeurt weer meer waarderen, maar dat heeft wel tijd gekost.

Als laatste moet ik echt de multimedia sectie nog even noemen. Matthias Norén heeft zichzelf overtroffen met het prachtige artwork. In het multimedia gedeelte is ook een videoclip van, het ingekorte, Senses te zien. Een prachtige clip die het op MTV beslist niet verkeerd zou doen.

Maarten Goossensen