Forty FortyAlbum

Forty Forty is een project van de twee Haagse jeugdvrienden Eric Schulp (toetsen)  en Mark Vermin (gitaar). Jaren geleden besloten ze hun veertigste verjaardag te vieren met het maken van een album. In m’n recensie over de opvolger “Forty-Two” was ik lovend ten aanzien van hun jaren 70 prog en had ik kritiek op de dynamiek ervan. Inmiddels is hun vijfde werkstuk, “Sixty-Five”, verschenen en het is wederom aan mij om daar m’n mening over te geven.

Nou, met liefde. Het album dompelt me volledig onder in virtuoze retro-prog richting Camel, Renaissance en vooral Rick Wakeman, terwijl er smaakvol variatie is aangebracht met elementen van jazz, klassiek, filmmuziek en er is zelfs even metal te horen. Het klinkt allemaal een stuk volwassener en ook het geluidsbeeld is dieper en rijker. “Sixty-Five” is dan ook een graag geziene gast in m’n cd-speler.

Het album is grotendeels instrumentaal, slechts drie van de elf nummers zijn voorzien van vocalen. Omdat in elk nummer een andere zangeres met eenzelfde soort stem actief is, heeft het album een goede flow. Als je de muziek met één woord zou moeten omschrijven, dekt ‘gedragen’ de lading nog het meest. Uiteraard zijn er de nodige tempo- en sfeerwisselingen die je bij de les houden. Kundigheid troef hier.

Diversity opent de cyclus op een typische manier. Het begint enigszins New Age-achtig en ontwikkelt zich tot een uitstekende progsong vol diepe bassen, statige gitaararpeggio’s, sierlijke toetsenloopjes en snijdend gitaarspel. Het zet de deur naar wat komen gaat prima open. Het daaropvolgende Revelations gaat robuust van start, maar men belandt al snel in heerlijk melodieus progwater. Uitstekend drumwerk van Elvin den Haan loodst je door de maten heen. Het nummer confronteert je ook met zweverige toetsenakkoorden, spacey stemmetjes en een uitzinnige toetsensolo richting Wakeman.

Zoals gezegd hebben Schulp en Vermin ook gezorgd voor stijlgerichte variatie. Zo horen we in Connect, Eternal Friendship en New World verschillende gradaties jazz en pop, waarbij ik wil opmerken dat de zingende dames zich gelukkig niet inlaten met toonladder acrobatiek. Erg fraai is het tweeluik Steve’s Shadow dat in het eerste deel focust op klassieke muziek en filmische klanken, terwijl het in het tweede deel draait om slepende symfo.

Met de nummers Flashbacks, Deferred Desire en Ups And Downs zit de band weer in z’n eigen idioom. Het zijn prima bijdragen, maar het afsluitende Symphonic Journey is zoveel beter dat ze eigenlijk een concurrent zijn van zichzelf. Wat een weergaloos nummer. Ik ga het niet omschrijven, want ik zal het op onze Spotify-playlist plaatsen. Dan kun je met je eigen oren horen dat de bombast next level is.

Tot slot wil ik nog even benadrukken dat Schulp en Vermin geen muziek maken om er geld mee te verdienen. Al hun albums staan op Spotify. Hun plezier is jouw plezier.