Het herbewerken van oude composities kan uiteenlopend uitpakken. Het is niet altijd evident welke elementen belangrijk zijn, waardoor een nieuwe interpretatie mogelijkerwijs de ziel van een compositie verwijdert. Een andere invalshoek kan echter ook verfrissend klinken. Dat laatste is hier het geval.
Op deze plaat herbewerkt Foscor een zestal composities van hun vorige album, “Les Irreals Visions”. Daar waar die plaat luidruchtig en verschroeiend klonk, richten ze zich hier op een subtiele, evoluerende sfeer. Dit merk je bijvoorbeeld op het openingsnummer: Instants. Ofschoon de drummer voorheen, door middel van bedrukkende blastbeats, een hectische sfeer creëerde, is de versie op deze plaat open van karakter. De nadruk ligt meer op de melodie. Het grommende geluid van deze compositie is daardoor minder agressief, maar wel mysterieuzer. Dit resulteert in gewichtige dramatiek die sluimerend de aandacht opeist.
De pakkende, dreigende arrangementen zijn daarmee deels overeind gebleven, maar waar de vorige keer de gitaar de hoofdrol op zich nam, zijn de schimmige toets- en pianoklanken hier leidend. De muziek voelt zo aan als een soort gothic versie van Lunatic Soul. Zo heeft Espectres Al Cau, door de nadrukkelijke rol van de toetsen, een melancholische bijklank gekregen, hetgeen de compositie langgerekt en slepend doet aanvoelen. Een enerverende klankenstroom! Het heeft hierdoor tevens iets weg van post-rockbands als Explosions In The Sky of Mono. Je wordt steeds dieper meegezogen, waarna de climax voor verlossing zorgt. Dit soort aangename arrangementen tref je hier in overvloede aan en dat resulteert in een spannende luisterervaring.
Ofschoon deze plaat meer dan geslaagd is, is het verschil met “Les Ireals Visions” ook weer niet zo groot dat het album op zichzelf kan staan. Dat is weliswaar niet nodig, maar een extreem afwijkende reconstructie had de muziek een eigen identiteit kunnen geven. Zo had de band de nummers langer kunnen uitrekken, waardoor de muziek welhaast als ambient zou zijn gaan klinken. Een gemiste kans mijns inziens, maar verre van een fatale fout.
“Les Irreals Versions” is vooral een album om bij weg te dromen. De duistere, schemerige sfeerschetsen overtuigen. Hoewel de plaat iets te veel als een zijproject aanvoelt, kunnen liefhebbers van sfeervolle rockmuziek zich verheugen op een boel prachtige muziek.