Fourteen TwentysixAlbum

Muziek als therapie is niet ongebruikelijk, integendeel. Het is een van de verschillende kunstuitingen die zich hiertoe lenen en deze werken (soms) uitermate helend voor de artiest in kwestie. Van een heel andere orde is natuurlijk de vraag of je het product van deze heling wil delen met een breed publiek. En vervolgens of deze behoefte wederzijds is en het betreffende publiek ook daadwerkelijk deelgenoot wil worden. Deze laatste vraag is bijzonder relevant, want de output die ‘Fourteen Twentysix’ levert is hoogst ongeschikt om even tussen de bedrijven door tot je te nemen. Het is muziek die je moet ondergaan om het te kunnen beschouwen.

Met “Lighttown Closure” geeft multi instrumentalist Chris van der Linden zijn ziel en zaligheid bloot. De muziek is het resultaat van een emotioneel verwerkingsproces dat een periode van zo’n vijftien jaar beslaat en uiteindelijk in 2009 zijn beslag heeft gekregen met dit werkstuk. Aanleiding was het noodlottige ongeluk dat de veertienjarige Esther van Os trof, de eerste grote liefde van Chris. De pijn die hij gedurende de hier opvolgende depressie heeft ondergaan is duidelijk voelbaar in zijn muziek, want deze ligt als een zwaarmoedige deken over de luisteraar heen vanaf de eerste, aan David Sylvian’s “Blemish” refererende track Am. Een artistieke referentie die we kunnen doortrekken naar After The Storm en Closing Hours, waar een meer ritmische variant ten gehore gebracht wordt, zoals recentelijk ook te beluisteren op Fjieri’s “Endless”. Songs als deze zijn bij mij favoriet vanwege de zorgvuldige en doeltreffende balans tussen de melancholie van Anathema, vooral uit de “Resonance” periode 2001/2002, en het kabbelende maar uiterst aanstekelijke drumwerk (al dan niet live), aangevuld met fraaie lagen basgitaar en elektronica. Deze luisterervaring gaat voorbij aan depressie en werkt eerder rustgevend.

Speciale aandacht geef ik ook aan Tonight I met zijn overweldigende opbouw en diepgang die wordt gecreëerd door warme cello onder een laagje elektronica die op subtiele wijze Depeche Mode raakt. De noisy gitaar met een postrock randje op de achtergrond maakt deze song tot een louterende ervaring waar je met koptelefoon optimaal van kunt genieten. In ongeveer gelijke bewoordingen kan ik me uitdrukken over Descending, waar ik even geconfronteerd word met de schoonheid en improvisatiedrang van een oude liefde genaamd Rain Tree Crow.

Zo staat dit album vol met groeibriljantjes waar je echt even de tijd voor moet nemen. Ik hoop dat met mij nog veel luisteraars deze investering willen doen, iets wat in deze tijd van vluchtigheid vaak veelgevraagd is. Om alle welwillenden van dienst te zijn maakt ‘Fourteen Twentysix’ het je wel erg makkelijk door zijn muziek gratis, in elk gewenst format op de site beschikbaar te stellen. Ik adviseer je er eens goed voor te gaan zitten.

Govert Krul