Het Portugese Framepictures houdt de gemoederen nogal bezig. Op het internet vliegen voor- en tegenstanders van het onderhavige debuutschijfje “Remember It” elkaar in de haren en ik begrijp wel waarom: de band is met Dream Theater en in mindere mate Redemption als belangrijkste bron van inspiratie uiterst kwetsbaar waar het originaliteit betreft, maar compenseert dit moeiteloos met een zeer gedegen uitvoering.
Deze uitvoering gooit extra hoge ogen met een werkelijk sublieme geluidskwaliteit, waar men met Jens Bogren (Opeth, Paradise Lost, Symphony X) als verantwoordelijke voor de mastering natuurlijk ook wel wat kwaliteit in huis heeft gehaald. Verder is goed te horen dat drummer Artur Jorge de productie in handen heeft, want vrij zelden kwamen drums en basgitaar zo sterk tot hun recht; deze klinken zo goed dat je Dream Theater bijna zou tippen, want met het steeds verder naar achteren mixen van John Myung (op “Black Clouds & Silver Linings” is zijn basspel nog nauwelijks van invloed en dat heeft weinig met zijn kwaliteiten te maken) doet men zichzelf tegenwoordig productioneel flink tekort.
Goed, spel- en geluidstechnisch niets dan lof, maar hoe is het met de muziek gesteld? Legitieme en vrij gemakkelijk te beantwoorden vraag. “Remember It” opent sterk met het gedegen Memories Faded Away en zet een sterk stijgende lijn in tot en met uitblinker Call For Me. Deze ruim dertien minuten tellende topper raakt alles waar Dream Theater zijn status aan ontleent en dit met zeer veel overtuiging. Tot en met de zang toe. Trouwens, Framepictures is in 2004 begonnen als Planet X clone en deed z’n ding instrumentaal. Dat kun je aan de instrumentbeheersing ook wel horen en ik vraag me ook af of zanger Tiago Delgado lang stand houdt. Hij zingt niet slecht, zoals gezegd hier en daar zelfs sterk, maar na verloop van tijd wel wat zeurderig. De consequente stemvervormer die men op hem heeft losgelaten helpt hier ook niet moet ik tot mijn spijt bekennen. Blijkbaar heeft hij het nodig? Ik vraag me af of men in de toekomst een instrumentaal album aandurft maar dit terzijde.
Na Call For Me kakt de boel helaas behoorlijk in en gaan de composities steeds meer dwalen. De afsluitende epic My Will To Live is echt een veel te lange zit. Met bijna 26 minuten op de teller moet je van heel goeden huize komen om je publiek vast te houden. Ondanks het feit dat ook hier aardige thema’s te beluisteren zijn, scoort Framepictures nu echt een onvoldoende en dwaalt mijn aandacht steevast af naar klusjes in huis en deadlines op het werk. Jammer, een sterke afsluiter is nou juist wat “Remember It” zo goed kan gebruiken. Want ondanks een heel sterk eerste half uur, een bovengemiddelde instrumentbeheersing en uitstekende productie valt het kwartje na 75 lange minuten uiteindelijk toch de verkeerde kant op. En dat had men kunnen voorkomen door eenvoudig wat kritischer te werk te gaan en zeker 25 overbodige minuten te schrappen.
Ik zie deze enthousiaste Portugezen echter graag nog eens in de herkansing want kwaliteit en goede oren hebben ze zeker. Met de ervaring en leerpunten van dit debuut zou de opvolger best eens verrassend kunnen worden.
Govert Krul