FrameshiftAlbum

Tweede album van componist, producer, mixer en muzikale octopus Henning Pauly, die naast zijn werk voor zijn band Chain onder de naam Frameshift in meerdere of mindere mate conceptalbums produceert. Op de eerste plaat “Unweaving The Rainbow” kreeg Pauly nog hulp van James LaBrie, voor de tweede aflevering vroeg hij Skid Row zanger Sebastian Bach. Een wat ongelukkige keuze.

“An Absence Of Empathy” gaat over een man die met behulp van een aantal dromen de menselijke neiging tot geweld onderzoekt. Diverse paren liedjes belichten verschillende kanten van uitingen van geweld. Zo komen een seriemoordenaar en iemand die ‘per ongeluk’ moordt aan het woord, vertellen een martelaar en een gemartelde hoe ze tegen de marteling aankijken, komen zowel de verkrachter als de verkrachte voor de microfoon en legt professor Pauly het verschil uit tussen oorlogsvoering in het verre verleden en techno-warfare anno nu. De eindconclusie is dat de enige mogelijkheid is om die neiging tot geweld te bevechten, schuilt in de opvoeding van onze kinderen. Tamelijk pretentieus, hier en daar wat bespottelijk en behoorlijk uitgekauwd, maar zeker ook geschikt materiaal voor een fraaie rockopera.

Helaas schiet “An Absence Of Empathy” wat mij betreft op twee punten ernstig te kort: In de eerste plaats is het materiaal aan de zwakke kant. Wat bedoeld was als een heftige kruising tussen moderne prog-metal en nu-metal pakt uit als een wat gezapige mix van Dream Theater en Guns And Roses, gedateerde heavy metal in een progjasje. Op de tweede plaats, maar wat mij betreft aanmerkelijk vervelender, kun je een rockopera waarin zoveel verschillende mensen aan het woord komen niet laten zingen door een zanger als Sebastian Bach, die maar één emotie in zijn stem kan leggen en bovendien een beperkt bereik heeft. Zijn gegrom en gegil reduceren zelfs de meest inventieve stukken tot dertien in een dozijn rock van het type Bon Jovi. Zeker in combinatie met de af en toe wat kinderachtige teksten levert dat wat zeurderige, dommige muziek op.

Op zich zijn dat twee ernstige gebreken die de meeste platen de das om zouden doen, maar gelukkig biedt “Absence” naast deze zwakke plekken ook een erg sterke troef: het vakmanschap van Henning Pauly. “Gedateerde heavy metal in een progjasje” schreef ik hierboven, maar daar mag gelukkig bij opgemerkt worden dat dit progjasje heel erg mooi is. Muzikaal zit de plaat sterk in elkaar. De arrangementen zijn avontuurlijk, de stukken meerstemmige vocalen (vooral in het verder wat belachelijke I Killed You) herinneren zelfs aan Spock’s Beard, de ritmes zijn (noodgedwongen vooral in de intro’s en muzikale tussenstukken) intelligent en de productie is vlekkeloos. De plaat is ondanks de wat simpele songs meeslepend, afwisselend funky of bluesy en er wordt behoorlijk gerockt. Als je je er eenmaal bij hebt neergelegd dat dit niet het progmeesterwerk is dat het had kunnen zijn houd je er een heel aardige plaat aan over.

Positieve uitschieters zijn Blade, dat een aan Riverdance herinnerend arrangement heeft met mooie orkestratie en tribal drums en How Long Can I Resist, waarin de stem van Bach zowaar samenvalt met de emotie die vertolkt moet worden. Echt jammer maar helaas zijn de twee ballads In An Empty Room en afsluiter What Kind Of Animal, waarvoor de ruige stem van Bach m.i. echt ongeschikt is.

Je zou willen dat Pauly zijn materiaal eens aan Arjen Lucassen of Daniel Gildenlöw had laten horen voordat hij het tussen zijn vingers liet wegglijden. Nu maakt  “An Absence of Empathy” een half mislukte indruk en dat is gezien de potentie vreselijk zonde.

Erik Groeneweg