Carducci, FranckAlbum

Als Steve Hackett er toch niet was”…Tja, dan zou deze cd er ook niet zijn geweest. Toen de in Amsterdam wonende Fransman Franck Carducci in het voorprogramma van zijn held had gestaan adviseerde deze hem een album te maken. Alleskunner Carducci ging aan de slag en binnen een jaar was “Oddity” een feit.

“Oddity” klinkt als het werk van iemand die eindelijk z’n muzikale ziel en zaligheid kwijt kan. Het sterke van dit album is dat de sympathie ervan afdruipt. Er heerst een enorme goodwill vooral omdat de hoge expressieve stem van Carducci zo aangenaam klinkt. Het album bestaat uit vijf overwegend middellange nummers en twee bonustracks. De vijf nummers variëren in tijdsduur van ruim vier tot bijna vijftien minuten. Carducci geeft je dus goed de tijd om je onder te dompelen in zijn surrealistische wereld. De composities getuigen van veel visie en zijn buitengewoon geïnspireerd. Carducci moet het materiaal al jaren in z’n hoofd hebben gehad. Wat zo fijn is; Carducci is een veelzijdig muzikant waardoor alles perfect met elkaar samengaat. Hij speelt net zo makkelijk basgitaar als Mellotron, gitaar of piano, Hammond orgel of twaalfsnarige gitaar. Hij kent alle in’s en out’s van zijn instrumenten en toch heeft hij ook nog een beroep gedaan op een hele rits gastmuzikanten. Deze komen hoofdzakelijk uit de Franse muziekscene waar hij jarenlang deel van uitmaakte. We hebben dus te maken met een muzikant die weet wat hij wil en ook hoe hij dat moet realiseren.

Maar liefst vier studio’s waren nodig om de gedachtewereld van Carducci vorm te geven en omdat de muziek wemelt van de tempo- en sfeerwisselingen zou je Carducci gemakkelijk kunnen betichten van plakwerk. Wie  echter wat grondiger naar de plaat luistert zal horen dat dit zeer onterecht is. Carducci is juist een subliem componist. Niets duurt te lang, elke partij heeft zeggingskracht. Een andere conclusie die voorkomen moet worden is dat Carducci niet origineel genoeg zou zijn. De Genesis– en Pink Floyd-invloeden mogen er dan vaak duimendik bovenop liggen, er is wel degelijk sprake van een eigen geluid.

Dit komt nog het beste naar voren in de epische opener Achilles. Hier vormen krachtige gitaarakkoorden de aanzet tot een bonte aaneenschakeling van melodieuze momenten met gitaar, statige Mellotron en dromerige fluit van John Hackett (de broer van). Ondertussen waarborgt het nummer de integriteit voor de rest van het album. “Oddity” brengt je in symfonische en psychedelische retrosferen. Dit is muziek die afgebrand kan worden als de uitvoering smakeloos is. Carducci hoeft nergens voor te vrezen. De goodwill is zogezegd groot en het prachtige The Quind doet daar nog eens een schepje bovenop. Door de sfeervolle zangarrangementen waan je je helemaal op “The Wall” van Pink Floyd. Het is een belevenis.

Het korte The Eyes Of Age is pure folk met viool en mandoline. Het maakt het album een stukje minder zweverig. Ook het eerste deel van Alice’s Eerie Dream is nogal down to earth. De dampende Kansas-achtige rock geeft met z’n Hammondorgel een geweldige vibe aan het album. En wat te denken van die formidabele gitaarsolo van Michael Strobel. Het psychedelische middenstuk van het nummer bevat gesproken stukjes tekst uit het door Lewis Carroll geschreven gedicht “Jabberwocky”. Te horen valt hoe elementen blues zich steeds prominenter in het geheel mengen om uiteindelijk terug te kunnen keren naar het dampende deel uit het begin van het nummer. Het klinkt allemaal zo logisch wat Carducci in elkaar heeft gezet. Neem de tokkels van The Last Oddity of het daverende basthema van dit op Stanley Kubrick’s A Space Odyssey geïnspireerde nummer en je merkt dat Carducci goed weet om te gaan met zijn schatplichtigheid.

Dat het feitelijke album met deze vijf nummers niet zo heel lang duurt wordt gecompenseerd door de aanwezigheid van de twee bonustracks. Vooral de negen minuten durende cover van het Genesis nummer The Carpet Crawlers is een noemenswaardige aanvulling. Het arrangement is met z’n viool en zijn iets vlottere tempo beslist niet onaardig. Tot slot is er nog een radio-edit van Alice’s Eerie Dream. Het is te hopen dat Carducci hiermee de nodige airplay krijgt voor z’n album. Het is hem in elk geval erg gegund en hij heeft een goed verhaal te vertellen. Het overkomt niet iedereen dat Steve Hackett je aanraadt een cd-tje te maken. Dan heb je heel wat in je mars.

Dick van der Heijde