Carducci, FranckDVD

Nog geen honderd kilometer ten zuidwesten van Lyon ligt het plaatsje Riotord. We zitten dan in de prachtige regio Auvergne in het Centraal Massief te Frankrijk. Als je daar eens lekker uit je dak wil gaan; in de Climax Club Legend treedt regelmatig een band op en niet zomaar de eerste de beste. Zo stond Wishbone Ash er al een keer evenals Snowy White en Canned Heat om maar eens wat te noemen. In het weekend van 20 en 21 november 2015 was het de beurt aan Frank Carducci en z’n band. De optredens vonden plaats in het kader van de “Torn Apart”-tour en waren in vele opzichten een speciaal gebeuren. Niet alleen vond het weekend plaats in ongeveer de thuishaven van Carducci, tevens werden er dvd-opnamen gemaakt van de optredens. Over het resultaat van de door Greg Bonnier vervaardigde concertregistratie kan ik kort zijn, maar dat ga ik niet doen. Een ieder heeft namelijk de naden uit zijn of haar sokken gespeeld en daar wil ik niet bij achterblijven.

De band waarmee de zingende bassist het publiek trakteert op een knallende pot Genesis-getinte prog bestaat uit een aantal mensen die hem op z’n eerdere albums ook al van dienst waren. Heerlijk ronkt het Hammondorgel van Olivier Castan weer. De man zorgt voor de nodige soundbepalende momenten en ook zijn invullingen op piano en synthesizer geven de muziek z’n zeggingskracht, van indringende pianotonen tot bombastische euforie. Het is op een zekere manier aandoenlijk om hem bezig te zien vanachter zijn arsenaal dat met een zwarte doek is aangekleed en waaraan een wit masker bungelt. Regelmatig zijn er beelden te zien van de vaste camera die op z’n klavieren staat gericht. Over de twee gitaristen kan trouwens met dezelfde loftrompet worden geschald. Christophe Obadia en Mathieu Spaeter zijn klasbakken met een bijna constante aanwezigheid en die qua rolverdeling elkaars gelijke zijn. Ik heb niet het idee dat Carducci betere gitaristen voor z’n muziek had kunnen vragen dan deze heren. Het is pure organiek wat je ziet en hoort. Echter, een band is zo goed als z’n drummer zegt men. De als gast aangekondigde Jimmy Pallagrosi is héél goed, een subtiele hardhitter die voor een energieke dynamiek zorgt. Af en toe neemt hij even z’n moment met een lekkere break of een goed getimede tempowisseling. Hij weet je met zijn spel mee te nemen naar een andere dimensie, iets dat overigens voor alle bandleden geldt en wat ook de insteek is waarmee Carducci z’n muziek schrijft. Je zou het grimmige fantasy kunnen noemen en dan is daar ineens zangeres Mary Reynaud die met haar blonde manen en haar sierlijke bewegingen zwierig over het podium dartelt.  Haar stem is helder en dat sluit perfect aan bij de hoge leadzang van Carducci en de brede koortjes van een ieder.

Centraal staat natuurlijk Carducci zelf en het is een indrukwekkend gezicht om de charismatische muzikant bezig te zien. Je moet wel haast blind en doof zijn wil je niet waarnemen dat de man met de grootst mogelijke vorm van beleving z’n ding staat te doen. Zijn spel op de basgitaar is strak, kordaat en ó zo lekker en zijn expressieve zang heeft dat hoge en rauwe tegelijk, hetgeen uniek is.

De hele beeldplaat lang word je geconfronteerd met allerlei fraaie contrasten, zowel binnen de nummers als daarbuiten. Het rockt, het is ingetogen, het is symfonisch, psychedelisch, heavy, bluesy, Genesis, Led Zeppelin, Beatles, Kansas, Marillion en dat alles in een door en door proggy ambiance.

Ooit schreef ik al dat de muziek van Carducci een beleving is en zonder dat op dit concert gebruik wordt gemaakt van allerlei toeters en bellen in de vorm van videoprojecties valt er een hoop te zien. Ga er maar eens goed voor zitten. Tijdens het wervelende openingsnummer Torn Apart zal je ogen tekort komen. Kijk in elk geval even naar de gelakte nagels van Carducci. Waar je de gehele dvd niet omheen kan is het volgende: zijn microfoonstandaard is omwikkeld met een blauw-wit-rode doek en het zijn juist deze kleuren die het podium belichten. Ik mag dat soort nuances wel, de rode gloed die in sommige nummers op het podium hangt bevalt mij enorm. Ik ben er dan ook heilig van overtuigd dat Carducci hiermee wil refereren aan het artwork van “Torn Apart”. Het geeft in elk geval een lekker warm beeld en dat kan het soms wat industrieel ogende spektakel goed gebruiken.

Het geheel doet regelmatig wat luguber aan, temeer omdat Carducci druipende ogen heeft geschminkt. Toch dient een nummer als Closer To Irreversible omschreven te worden met woorden als zachtaardig en charmant. Het feit dat de lieftallige Reynaud hier ten tonele komt is daar uiteraard flink debet aan. De nummers zijn alle lekker complex met als uitschieter het symfonische Artificial Paradises dat een fraaie gitaarsolo kent van Spaeter. Ook hoog op de ladder staat het epische A Brief Tale Of Time waarin de dvd overschakelt naar een kunstzinnig animatiefilmpje. Naast het heftige Mr. Hyde & Dr.Jekyll en het psychedelische Artificial Love komen er ook enkele nummers van het album “Oddity” voorbij. Er is een gave uitvoering van het kwartier durende Achilles welke vooraf wordt gegaan door een waar zwaardgevecht. Onder de heroïsche klanken van een soort filmmuziek valt er te zien hoe Olivier Castan in de rol van Achilles zijn tegenstander (Christophe Obadia) verslaat. Het sterkste moment van de schijf is te vinden in The Last Oddity waar tijdens het stuwende Pink Floyd– achtige stuk de twee gitaristen samen op één gitaar spelen. C’est magnifique mes hommes! Het reguliere gedeelte sluit af met de finale van Supper’s Ready en de aanwezigheid daarvan klopt als een bus. Hoe lekker ronken de baspedalen? Alice’s Eerie Dream is de toegift, een dampend rocknummer waar Reynaud op het podium komt als Alice maar ze is niet bepaald in Wonderland. Nee, ze is een hoertje. Flirtend gaat ze over de bühne en ondertussen swingt het nummer ook nog eens de pan uit.

Deze dvd ,die ook verkrijgbaar is als cd of blu-ray, staat in verhouding tot oor en oog zoals parfum tot de neus. Slechts twee cameramannen zijn nodig geweest om het hele gebeuren te filmen en dat is eigenlijk razend knap als je bedenkt dat elk shot op z’n plaats is. Het is een intense tour de force waarvan ik de titel vergeten ben te noemen. Er valt ook zoveel te vertellen en ik ben op z’n zachtst gezegd een nogal praatziek persoon. Tel daarbij op dat ik de beelden helemaal geweldig op mijn mega-tv kreeg en dat mijn boxen wel raad wisten met de aangeleverde geluidskwaliteit. Dit product zal me tot in lengte van dagen heugen of dacht je van niet soms?

Dick van der Heijde