Franck Carducci + That Joe PayneConcert

Zaterdagavond, 10 september 2022. Een bescheiden clubje mensen maakt zich in de boerderij op voor een geweldige avond theatrale rock van de bovenste plank. Franck Carducci heeft zijn geliefde Boerderij gekozen als het decor voor de concertfilm van zijn huidige show. De special guest? Niemand minder dan That Joe Payne. Met twee sympathieke en extravagante musici op het podium is dit werkelijk een avond om U tegen te zeggen.

Het eerste wat dan ook meteen opvalt is de lage opkomst. Vermoedelijk zweefde het totale aantal mensen ergens rond de 100 bezoekers. Ga er dan maar eens aan staan. Gelukkig laten Payne en Carducci zich niet uit het veld slaan en beloven ze er het beste van te maken zolang wij maar ons alles geven als publiek, En gewillig laten wij ons meeslepen. Joe liet zelfs vroeg in zijn set al door schemeren dat het helemaal goed komt met de energie die wij als publiek af wisten te geven.

Als special guest is het eerst de beurt aan That Joe Payne, die geheel op eigen wijze in een glamoureuze zwarte jurk zijn intrede doet. Waar hij op Progdreams eerder dit jaar op hetzelfde podium nog begeleid werd door zijn band, staat hij er vandaag alleen voor. Gewapend met zijn weergaloze stembereik, prachtig toetsenspel, grootse gebaren en subtiele humor weet hij in een bescheiden maar betoverende set het publiek aan zijn lippen te laten hangen. Een mooie highlight uit zijn set was het nummer One And The Many van zijn vroegere band The Enid, waarin zijn prachtige stem optimaal naar voren komt.

Het optreden van Joe heeft een zekere charme. Als een ware paradijsvogel zit hij gracieus achter zijn piano. Het optreden is echter niet ontdaan van technisch ongemak, gezien hij halverwege zijn set wat apparatuur wat minder gracieus moet herstarten door ‘dat rare dingetje dat hij nog wel eens doet’. Alhoewel, ‘minder gracieus’ zijn Joe’s eigen woorden, gezien hij met souplesse van zijn keyboard weg stapt en knap bukt op zijn hoge hakken. Ik doe het niet na. Het is een wonder dat de apparatuur überhaupt nog werkt, gezien Joe aangeeft dat niet gek veel eerder veel apparatuur uit zijn auto is gevallen.

Helaas is de set van Joe veel te snel voorbij, worden er op het podiumvoorbereidingen getroffen voor het onmiskenbare rock-’n-roll circus van de sympathieke Fransman Franck Carducci en zijn bonte bende. Hoewel hij ons land inmiddels al meerdere malen heeft aangedaan met zijn huidige show, kan je hier gewoon niet moe van worden. Nummers als Closer To Irreversible, Alice’s Eerie Dream, Slave To Rock ‘n Roll en (de verlengde, verkorte versie van) A Brief Tale Of Time passeren allemaal de revue, en de band geeft het hun alles.

Bij de shows van Franck Carducci worden altijd kosten nog moeite gespaard om het publiek te trakteren op een visueel en theatraal spektakel. Ook vanavond wordt dan ook de gehele trukendoos weer leeggegooid in een tempo dat zijn weerga niet kent. Zo ondergaat de gehele band meerdere kostuumwisselingen, gaat Mary Reynaud op geheel eigen wijze tekeer op de theremin en ontpopt zich het sprookje van Alice in wonderland zich wederom tot een duister staaltje rockopera met alle theater van dien.

Franck’s huidige band is werkelijk in topvorm. Het spelplezier spat ervan af en de dames en heren zijn naadloos op elkaar ingespeeld. Mary Reynaud zorgt voor de nodige sensualiteit en gitarist Barth Sky weet alles te geven, springend op een podium alsof hij de zoon van Angus Young had kunnen zijn. Cedric Selzer is de rustige van het hele stel, hoewel hij zich ook met regelmaat als een gestoord genie op de toetsen van zijn keyboard weet uit te leven. Franck zelf is duidelijk de ringleider in deze prachtige rock-‘n-roll fantasie, de man die de touwtjes in handen heeft, maar zichtbaar ook geniet van het plezier dat zijn band heeft. Dan wil ik het ook nog even hebben over drumster Lea Fernandez, wat een geweldige verschijning is dat. Laat je niet misleiden door haar lieve, zachte uitstraling: wanneer zij achter haar drumstel kruipt ontwaakt er een waar beest. Geweldig!

De avond lijkt alweer veel te snel ten einde te komen, maar Franck gaf voorafgaand aan het concert al aan dat we hem niet moesten geloven wanneer hij het laatste nummer aankondigde. Dat laatste nummer werd aangekondigd in de gedaante van Asylum, Franck’s ode aan de legendarische film “One Flew Over The Cuckoo’s Nest”. De band loopt één voor één het podium af, om na een korte pauze en een overweldigend applaus (waar een klein publiek niet groot in kan zijn) af te sluiten met Slave To Rock ’n Roll en het volledig akoestische On The Road To Nowhere. Bij dit laatste nummer voegt ook Joe Payne zich weer bij de groep terwijl de zaal muisstil toekijkt, mijmerend over de geweldige avond waar wij als select gezelschap onderdeel van mochten zijn.