Carducci, FranckAlbum

Franck Carducci heeft heel wat uit te leggen. Hoe is het toch mogelijk dat de retro-prog van “Torn Apart”, zijn tweede album, oeverloos overloopt van kwaliteit. Valt de multi-instrumentalist op voorganger “Oddity” nog aan te duiden als talentvol, op “Torn Apart” is het puur professionalisme wat de klok slaat. Met (ex) collega Hans gesproken, het lijkt wel of de blonde illusionist een doek van een kooi aftrekt en dat daar dan, met de schijnwerpers op standje tien, Carducci met de basgitaar om zijn nek heel de wereld toelacht. Zie hier: de selfmade professional. De Fransman straalt blijdschap en tevredenheid uit en terecht. “Torn Apart” heeft alles in zich om meesterlijk gevonden te worden.

Zo heeft het album een uitstekende geluidskwaliteit en dat is wel zo fijn aangezien Carducci en z’n gasten op het scherpst van de snede hebben staan spelen. Het is een goede zet geweest om weer gebruik te maken van de studio in Lyon. Die ruimte is de meest ideale broeibak voor de composities van Carducci. Het moet een enorme sfeervolle bedoening zijn daar in dat pand. Carducci’s hoge en uitbundige zang etaleert dan ook iemand die het ongelooflijk naar z’n zin heeft. Dan mag de man lekker kunnen bassen en gave partijen op Mellotron en Moog weten te spelen, op vocaal gebied is hij een absolute uitblinker. Andere sterren zijn toetsenist Richard Vecchi die met zijn orgel menig nummer laat dampen en Oliver Castan die in de eerste paar tracks ongekend lekker Hammondwerk laat horen. Toch valt niemand in het bijzonder echt op. Het is eigenlijk allemaal geweldig wat deze gasten doen.

Het begint al gelijk goed met de aanstekelijke opener Torn Apart. De overtuigingskracht die alleen al de ritmische intro uitstraalt is tekenend voor het gehele album. En dan moet het allemaal nog beginnen. Te horen in het titelnummer zijn heerlijke gitaarsolo’s met eerdergenoemd Hammond als ondergrond, mij mag je wegdragen. Het nummer (dat mij steeds Across The Water van Jadis in m’n hoofd laat meezingen) kent een kalm tussenstuk waarna het weer op volle kracht verder gaat. Carducci weet ondanks z’n ijver precies de juiste variatie aan het geheel mee te geven.

Closer To Irreversible is het stuk waar Carducci ongetwijfeld het meest trots op zal zijn, een prachtige bluesy track met een juweel van een gitaarsolo die afkomstig is van niemand minder dan Steve Hackett. Journey Through The Mind is in eerste instantie nogal Marillion-achtig, maar gaat met de dwarsfluit richting dromenland en is verder grotendeels mid-tempo. Het album komt in een wat lichtvoetige fase en terwijl ik dit beweer moet ik ook melden dat het epische A Brief Tale Of Time ook enkele donkere passages psychedelica kent. Carducci loodst je er gemakkelijk doorheen met zijn zang. Je hoort niet vaak een stem die zowel hoog als rauw klinkt.  Het contrast tussen het aanstekelijke Mr.Hyde & Dr.Jekyll en het symfonische Artificial Paradises kan dan ook alleen maar met een dergelijke zanger tot stand komen. Het maakt het allemaal zeer beluisterenswaardig. De Moogs en Mellotrons vliegen je om de oren en uiteindelijk breien Spocks Beard-achtige koortjes een eind aan het reguliere gedeelte van het album.

Tot slot is er nog een bonustrack op het schijfje gezet. Het betreft een cover van Supertramp’s School. Gelet op de uitmuntende kwaliteit van het echte Carducci materiaal vind ik het ongepast om kritiek te uiten op deze cover. Neem hem maar voor lief en om nog even terug te komen op de eerste zin van deze recensie, Carducci heeft helemaal niks uit te leggen. De muziek spreekt voor zich.

Dick van der Heijde