Frant1cAlbum

In 2021 leerde ik de Franse band Nine Skies kennen. De fraaie neo-prog maakte indruk op mij. Kern van de band was het echtpaar Eric Bouillette en Anne-Claire Rallo. In augustus 2022 overleed Bouillette aan de gevolgen van alvleesklierkanker. Na het overlijden van haar man, begon Rallo met haar eigen project Frant1c. Voor dit album zijn ook demo’s gebruikt waar Bouilette nog op speelt. Het is heel bijzonder om hem zo nog te horen.

“A Brand New World” is sowieso een album waar de emoties vanaf spatten, en gezien de voorgeschiedenis is dat goed te plaatsen. Bovendien is het een plaat geworden waarop filosofische vragen als ‘wie ben ik?’ en ‘wat is deze wereld?’ centraal staan. “A Brand New World” is daarmee een intense plaat die heel wat luisterbeurten nodig heeft om doorgrond te worden. Wat je in mijn ogen krijgt is echte symfonische rock waar je je echt even in moet laten onderdompelen en moet verdiepen.

Heel in het kort is het verhaal als volgt. Charlie en Hope hebben hun leven altijd samen doorgebracht. Op een dag wordt Charlie alleen wakker in een compleet andere en verwoeste wereld. Hij gaat op zoek naar zijn zielsverwant en wordt geconfronteerd met filosofische vragen. Tijdens zijn avontuur om Hope te vinden, ontmoet hij nieuwe mensen en doet hij nieuwe ontdekkingen. Hiermee wil Rollo ons als luisteraar aan het denken zetten. En natuurlijk laten genieten van prachtige muziek. Alexandre Lamia (ook Nine Skies) maakte samen met Rollo de arrangementen. En van deze band zijn ook bassist Alexis Bietti en drummer Johnny Marter present.

Martin Wilson, die ook present was op “The Lightmaker” van Nine Skies, heeft de zang van Charlie op zich genomen. Helen Tiron is in de rol van Hope gekropen.

Het album begint met een proloog, en met Come Back To Earth heb je direct een sterke song te pakken. Ik vind People In Their Cages ook mooi. Ik ben niet zo’n fan van het gesproken woord gedeelte, dat haalt de vaart uit het nummer. Met Where Have You Been? barst “A Brand New World” pas echt open. Een heerlijk melancholiek nummer, waaraan de saxofoon van Laurent Benhamou nog wat extra cachet geeft.

Een echt geweldig nummer is het lange The Ballad Of Peggy Pratt. Met name de tweede helft van deze epic van ruim dertien minuten is om door een ringetje te halen. Het nummer wordt uitstekend opgebouwd en ontbolstert dan na een minuut of zes. Dit is wat ik bedoel met urgentie en overtuiging. En ja, dit is heel subjectief: deze muziek raakt mij diep en wil ik steeds opnieuw horen. De heerlijke gitaarsolo maakt het helemaal af. Grote klasse, dit briljante nummer.

On The Run doet mij dan weer denken aan de musicals van Clive Nolan. Lekker theatraal, melodieus, gejaagd en met een goed refrein. Take A Little Time (The Encounter) is een dramatisch duet tussen Charlie en Hope. Met A New Path levert Rollo opnieuw een pareltje af. Wat een geweldige song is dit! Wederom is het genieten van de melodieuze intensiteit van deze muziek. Het nummer is wat steviger, in de latere Threshold en Arena-traditie. De grote klasse zit ook in de mooie overgang naar een sereen slot.

Met een epiloog komt er een sfeervol einde aan deze indrukwekkende plaat. Anne-Claire Rollo en haar kompanen brengen symfonische rock zoals ik het graag hoor. Mooie melodieën, afwisseling, urgentie en betekenisvol. Ik ga eindigen op dezelfde manier als mijn recensie van “The Lightmaker”: hashtag jaarlijstmateriaal.