Fraud ProphetsAlbum

Sean Halley en Nate Morton zijn sessiemuzikanten uit Los Angeles, USA. Halley speelde met Vinnie Colaiuta, Tony Levin, Jerry Marotta en nog veel meer mensen, Morton drumde onder andere bij Michael Bolton, Kelis, Chaka Khan en Vanessa Carlton. En ik hoor je al denken, lezer: dat is een raar lijstje voor een prog album.

Echt iets voor jou om meteen de vinger op de zere plek te leggen, zeg! En trouwens: Tony Levin? Oké, ik heb nergens kunnen vinden waar en hoe Levin en Halley hebben samengespeeld, kan ook gerust La Macarena op een dronken verjaardag geweest zijn, maar hij staat er wel. Nou ja, geef me nog heel even de tijd om voor dit album te pleiten. Want die behoefte heb ik heel sterk.

Fraud Prophets maken een aanstekelijke mix van jazz, rock, 70’s fusion en country. Denk aan die eerste platen van de Steve Morse Band of het werk van Mike Stern. Ja, ze zijn zo goed! Het spelplezier spat van de plaat af. Morton is een briljante drummer en Halley is al jaren een geroemde gitarist die meer bekend is door zijn endorsements voor gitaarapparatuur dan voor zijn eigen materiaal. Als je hem op internet zoekt, kom je al gauw op blogs waar mensen vragen: “Wie is die geniale gast die dat pedaaltje demonstreert?” Mijn op één na favoriete gitarist van het moment!

“Poptosis” staat vol funky jazzrock, sfeervolle classic rock en knotsgekke countryrock. De composities zijn allemaal erg sterk, avontuurlijk waar het kan en gedegen waar het moet, met af en toe een vleugje humor en ruimte voor virtuositeit. De plaat klinkt als een klok, als je ooit een cd nodig hebt om nieuwe apparatuur te testen, is dit een heel fraaie. Er wordt bij tijd en wijle furieus gerockt, maar de heren vliegen nergens uit de bocht. Vooral op de stukken waar organist Matt Rohde (onder andere Jane’s Addiction en Alanis Morrissette) meedoet, lijken de jaren ’70 ineens niet meer zo lang geleden.

Zo staat de plaat vol verrassingen. Tijdens The Phlebotomist speelt Oz Noy, jazzgitarist, onder andere van het beroemde Magna Carta label, een heel dromerig stukje en meteen daarna meesterlijke solo. Skronktastic doet aan Steve Vai denken (het nummer wordt niet voor niets aangeprezen door Greg Bissonette) en het middenstuk van Two Steps Back lijkt inderdaad achteruit te lopen.

Bij elkaar is het een uur van de beste instrumentale muziek die ik in tijden gehoord heb. Spannend, speels en ijzersterk. Nee, lezer, prog is het niet. Jij je zin. Maar “Poptosis” is wel een geweldige plaat die voorlopig vrij hoog in mijn top 1 van dit jaar staat! Kijk vooral ook even naar de filmpjes op de website, waaronder een geestig filmpje waarin de mannen elkaar interviewen en in de zeik nemen.

Erik Groeneweg