Westra, FredAlbum

Zou muziek-chef Maarten mijn smaak beter aanvoelen dan ik zelf doe?

Deze recensent heeft het niet zo op instrumentale cd’s. Sterker, ik heb slechts een handvol albums van deze strekking in mijn bescheiden, doch rijke collectie. Progwereldchef Maarten weet dat ook, maar stiekem stuurt hij zo nu en dan toch een promo van deze aard naar mij toe om te recenseren. Een diepe zucht overviel mij dan ook toen ik deze promosheet las. Nee! Niet weer instrumentaal..!

Waarom is de promo niet naar Hans Ravensbergen gestuurd? Die is dol op zangloze gitaarmuziek, zeker van dit soort melodieuze rock. Mario van Os is er ook niet vies van overigens. Dit gaat weer een worsteling worden denk ik nog voorafgaand deze openbaring. Ietwat ongemotiveerd schuif ik de promo in mij cd speler. Hm, dit klinkt stiekem toch wel erg lekker. De eerste klanken van Westra zijn gelijk  spannend, gevarieerd en uitdagend. De cd ademt een grote mate van gitaar uit, maar daarnaast mengt er een flinke hoeveelheid atmosfeer in de muziek die mij imponeert. En dat is knap. Tjonge, ga ik dit mooi vinden?

Fred Westra is afkomstig uit Beverwijk, speelt sinds zijn tiende levensjaar gitaar en is begonnen door de muziek van de The Shadows na te spelen. In de loop der jaren raakt hij geïnspireerd door gitaristen als Jimi Hendrix, Van Halen, Stevie Ray Vaughan en vooral Yngwie Malmsteen. Jaja Mario, al jaloers? Vanaf de jaren tachtig speelt Westra in verschillende bands, waarvan de belangrijkste “Xhausted” is die een wereldwijde platendeal in de wacht sleepte. In 1997 verlaat hij de band om zich te richten op het vaderschap, waarna hij een aantal jaren later zijn gitaar weer uit de wilgen plukt om het project “Jesus In Graceland” op te zetten. Vanaf 2009 stort hij zich op het maken van filmmuziek en het maken van een promotiefilm voor een politieke partij. Buiten deze bezigheden geeft hij ook gitaarlessen. Begin 2010 vindt Fred de tijd om zijn droom waar te maken; het produceren van een instrumentale gitaar cd met sterke thema’s en riffs.

Wat verschilt Westra van zijn grote voorbeelden? Onze landgenoot weet het allemaal luchtig en ontspannend te brengen, zonder dat hij zijn technische vaardigheden verloochent. Zoals al eerder vermeld; de cd brengt tussen Westra’s technische virtuositeit een grote mate aan sfeer. Luister bijvoorbeeld eens naar titeltrack Severe Damage en je zal je bij die uitspraak aansluiten. De composities zijn een mix van gitaarrock, een vleugje metal, prog-fusion en de cd wordt nergens flauw of melig. Als ik met de gedachte speel dat ik iets anders wil horen, komt Westra gelijk met wat anders. Knap, want zijn idolen ergeren mij dikwijls met een vreselijk uitgesponnen solo, riff of technische overdaad. Zelfs het  jazzy A Little Progression Of Some Friendly Tones kan mij bekoren, mede dankzij verslavend baswerk van Wil Hietbrink. Daarbij moet ik wel vermelden dat  Harry den Hartog het merendeel van de baspartijen voor rekening neemt en deze doet dat niet onverdienstelijk. Goh: gekker moet het niet worden…

Op deze cd maakt Westra gebruik van lokale muzikanten die instrumenten als de basgitaar, viool en didgeridoo spelen, waardoor het geluid niet alleen door de elektrische gitaar wordt bepaald. Met name de didgeridoo voegt bijvoorbeeld iets ongrijpbaar mystieks toe aan de intro van Something Raw. Maar ook de fluit doet regelmatig zijn intrede in de muziek van Severe Damage. Ambities om op te treden zijn er reeds ook al; hij heeft daar de band “Fred Alert” voor opgericht om de cd uitgebreid te promoten.

Zo blijkt maar weer dat je niet bevooroordeeld mag zijn. Het is niet zo dat ik mijn collectie vanaf vandaag ongelimiteerd ga uitbreiden met instrumentale cd’s, maar dit geeft moed! Laat ik eens een gewaagde uitspraak doen; deze cd is een must have voor de liefhebbers van gitaarvirtuozen. En diegenen die een bepaalde gereserveerdheid proberen te handhaven. Laat je verrassen! Met een vette glimlach geef ik deze cd dan ook een mooie plek in mijn kast.

Komen we opnieuw bij het begin van deze recensie: zou Maarten mijn muzieksmaak beter aanvoelen dan ik zelf doe? In dit geval zeker.

Ruard Veltmaat