FreddeGreddeAlbum

Frederik Larsson, artiestennaam FreddeGredde, is in Zweden en ruime omstreken bekend geworden door zijn video’s op Youtube. Zijn eigen videokanaal was het meest bekeken in het land van het knäckebröd. Deze jongeman uit Gävle, niet te verwarren met de verschrikkelijke man uit Säffle, waaraan schrijversechtpaar Shöwall en Wahlöö in 1971 een politieroman wijdde. Deze beste man beging een weerzinwekkende moord. Fredrik slaat op zijn eerste cd “Thirteen Eight” ook in zijn eentje toe, maar dan een stuk menslievender.

FreddeGredde brengt ons een portie progrock, waarbij hij uitersten in de muziek niet uit de weg gaat. Hij varieert zijn muziek van heel zacht en ingetogen (akoestisch gitaar of piano en lieflijke zang) tot stevige passages, die richting metal gaan. En passant neemt hij popachtige melodieën mee en bouwt hij met gemak orkestraties in. Hij soleert op toetsen en elektrische gitaar en doet dat heel behoorlijk. Enkele bands die hem hebben beïnvloed hoor je wel terug in zijn muziek: The Beatles, Spock’s Beard en Porcupine Tree. Ik hoor ook invloeden van Electric Light Orchestra.

Hulde voor deze 24-jarige, die dit in zijn eentje heeft bedacht én weet uit te voeren. Hij schreef alle muziek op één nummer na, de teksten liet hij voor ongeveer de helft aan anderen over en hij speelt het album solo vol, met uitzondering van de drums. Hij weet goed de weg op de instrumenten die hij bespeelt. Zijn spel klinkt nergens geforceerd of matig.
Een vergelijking met onze jeugdige landgenoot Chris Bruin, artiestennaam Chris, dringt zich op. Ook hij doet vrijwel alles zelf. Hoewel ze muzikaal behoorlijk verschillen, is het wel aardig te volgen hoe deze jongelingen zich ontwikkelen. De tweede cd van Chris “Making Sense” was beduidend beter dan zijn debuut. Laten we hopen dat Larsson dit goede voorbeeld volgt.

Een bijzondere vermelding verdient nog zijn stem. Hij zingt zuiver en betrekkelijk hoog, maar nog wel een stukje lager dan bijvoorbeeld Jon Anderson van Yes. Het gaat meer in de richting van het zanggeluid van Klaatu en de Babys. Zijn stem klinkt niet onprettig en hij drukt hiermee een behoorlijk stempel op de muziek.

Met Lonely Starlight wordt meteen de toon gezet. Akoestische gitaar zet in, toetsen erbij, portie  strings en dan stevig uitpakken met elektrische gitaar en ritmesectie. Weer wat gas terug nemen met de zang en dan golft het vergezeld van orkestraties verder. Een opmaat voor veel van de volgende, meest vrij korte nummers.
De cd duurt 70 minuten en dat is best lang. Het valt niet mee om met muziek de aandacht meer dan een uur vast te houden. Na verloop van een aantal nummers gaat, ondanks de afwisseling, toch de voorspelbaarheid onze Fredrik enigszins parten spelen.  Op een gegeven moment heb je de stevige passages, afgewisseld met rustige stukjes, soms op het klassieke af, wel gehoord. Zeker wanneer  hij er met een van zijn lange hoge uithalen weer bovenuit komt zingen. Zijn stem gaat een beetje tegenstaan op den duur. Een paar nummers halverwege het album zijn vrij matige popliedjes. Een voorbeeld hiervan is Vampire Bride, dat niet veel meer teweeg brengt dan het maar herhaald zingen van de titel. Jammer zo’n overbodig nummer.

Gelukkig komt hij aan het eind met twee lange nummers Euphoria en Time Will Tell (van ruim negen en vijftien minuten), waarbij hij alle registers nog eens opentrekt; krachtige gitaarsolo’s, aardig toetsenwerk, langere instrumentale stukken, ook wel doorspekt met rustige intermezzo’s. Zo schudt Fredrik ons net op tijd weer wakker.

FreddeGredde levert met “Thirteen Eight” (een verwijzing naar een datum, waarop de het album uit had moeten komen) een heel behoorlijk debuut af. Het klinkt fris en fruitig, een beetje voor ieder wat wils. Het is prog, maar zeker heel toegankelijk. Jammer dat het net iets te veel van het goede en van hetzelfde is. Hij is van veel markten thuis en maakt er alles bij elkaar toch een mooi geheel van. De muziek van Fredrik is verre van verschrikkelijk, maar ik zou er nou toch ook net geen moord voor doen.

Fred Nieuwesteeg