Freedom To GlideAlbum

Dit album “Seed” is de afsluiter rond de trilogie rond het thema oorlog door de tijden heen. Het is een thema dat niet alleen in deze trilogie aan bod komt, maar ook in diversen ep’s die het Engelse duo Andy Nixon en Pete Riley uitbrachten de afgelopen jaren. Een thema dat ze prachtig hebben uitgewerkt. Mooi om te zien hoe dit duo gegroeid is. Muzikaal, maar gelukkig juist ook in het aantal mensen dat hun muziek op waarde weet te schatten.

Het duo houdt duidelijk de muzikale koers vast die ze destijds met “Rain” zijn ingeslagen en met “Fall” hebben voortgezet. We krijgen 55 minuten aan sfeervolle symfonische rock voorgeschoteld waarin de akoestische gitaar een prominente rol speelt en waar de ziel van Pink Floyd (latere periode) altijd wel wat rondwaart. Samen met de bijzonder sterke teksten en het prachtige artwork is dit een release om door een ringetje te halen.

De eerste vier nummers lopen prachtig in elkaar over waardoor het aanvoelt als een prachtige epic van een kwartier. De basis vormt de akoestische gitaar, die loopt als een rode draad door de muziek heen. De toetsen produceren prachtige orkestraties die het geheel een diepere laag geven. In No Turning Back doet de elektrische gitaar voor het eerst echt duidelijk van zich spreken met een korte felle solo. The Right Within The Wrong is een mooi up-tempo nummer waarin de elektrische gitaar meer op de voorgrond treedt.

In het eerste deel van The Space Between The Lines is er een mooie hoofdrol voor de piano. Het is een mooi gedragen stuk muziek dat halverwege zich ontpopt tot een Pink Floyd-achtig nummer met een sterke gitaarsolo. En zo passen alle nummers van dit album wel in dit plaatje zonder dat het duo in herhaling valt.

“Seed” is een album dat geen slecht nummer bevat. De productie is glashelder en elke track heeft wel iets bijzonders. Dit is 55 minuten prog van de bovenste plank. Ik moet bij de rustige nummers denken aan de muziek van Riversea. Je kunt er ook anders naar kijken en dan zou je dit album ook kunnen bestempelen als ‘iets te degelijk’. Het duo kleurt netjes tussen de lijntjes en blijft zo ook aan de veilige kant.

Feit blijft dat dit sterke duo een trilogie heeft gemaakt dat staat als een huis. Ze hebben een onderwerp uitgediept dat nooit vergeten mag worden en waar elke generatie lessen uit moet leren. Het duo is er in geslaagd om drie albums te maken die elkaar aanvullen en versterken en heel mooi dezelfde sfeer ademen. Ik ben dan ook reuze benieuwd welke koers de mannen nu gaan varen.

Maarten Goossensen