FreeghAlbum

Muziekliefhebbers in het algemeen en progfans in het bijzonder klagen graag over de teloorgang van de muziekindustrie, het feit dat er steeds minder cd’s worden verkocht, mede dankzij het illegale downloaden. Zowel artiesten, labels als geïnteresseerden vallen over elkaar heen met meningen over hoe fout deze praktijken zijn, proberen via rechterlijke middelen een halt te roepen aan deze praktijken en spreken op diverse forums hel en verdoemenis uit over zogenaamde liefhebbers die zich wenden tot duistere sites om aldaar hun muzikale waar vandaan te halen.

Gelukkig zijn er ook artiesten die deze ontwikkeling aanwenden de muziekliefhebber in het algemeen te verleiden tot het tóch doen van een heuse koop. De nieuwste artiest in deze is Pierre Emberger, woonachtig in Parijs, die schuilgaat onder het alter ego Freegh. Hij maakt het heel bont door zijn debuut-cd te vergezellen van een heuse, handgeschilderde Egyptische talisman. Daarvan zijn er slechts 1500 gedrukt, tegenwoordig overigens best een aanzienlijke oplage. Daarnaast heeft Pierre een heuse Bandcamp opgericht, waar hij de muziek zelf in zijn geheel ten gehore brengt.

Voor veel beginnende artiesten – maar de laatste tijd tevens gerenommeerde bands – is Bandcamp een fantastische uitvinding. Het een site à la MySpace, met dit verschil dat vaak de hele cd te beluisteren is. Je kunt de cd er ook – zowel fysiek als digitaal – met slechts twee klikken via je PayPal bestellen. Gemak dient de mens!

Kijk, dat is marketing! In plaats te klagen over toch niet te stuiten ontwikkelingen in de muziekindustrie, probeert Freegh door deze tactieken het heft in eigen hand te nemen en jou te verleiden tot het afstaan van je geld. En naar verluid met succes!

Maar hoe zit het met de muziek?

Gelukkig is dat wat betreft Freegh ook dik in orde. Beïnvloed en geïnspireerd door het esoterische boek “Tales Of An Astral Traveler…” door Anne en Daniel Meurois-Givaudan, laat Freegh zich muzikaal inspireren door artiesten als Peter Gabriel, Pink Floyd, Alan Parsons Project en Genesis, hoewel ik zelf ook vooral invloeden hoor van Blackfield en Gazpacho, en een overeenkomst hoor met het Amerikaanse Man On Fire, zeker het overigens fantastische basgitaarspel. De veertien tracks zijn over het algemeen rustig, voortreffelijk geproduceerd en voorzien van ijzersterke refreinen. Daarnaast beschikt Pierre Emberger over een aangename en soepele stem, en zijn Engels (hoewel je hoort dat hij een Fransman is) is uitstekend. Vooral in Dead And Yet Alive, één van de meest progressieve tracks, laat hij zijn stemkwaliteiten horen.

Het poppy karakter van de plaat, samen met het feit dat het wel heel veel tracks zijn, maakt ook dat de nummers nogal op elkaar lijken in eerste instantie. Bij nadere beluistering, en dat is de plaat zeker waard, drijven prachtige ballads als The Legend Of Freegh en I Won’t Cry in positieve zin op. Ook verfrissend is de toevoeging van de zangkwaliteiten van Didi in met name Akasha (Part 1) en Woman And Mother. Deze afwisseling is wel broodnodig, gezien mijn eerdere opmerking over de eenzelvigheid van de plaat.

Er gaat zo’n verslavende werking van deze klassieke popsongs in een licht-progressief sausje uit, dat ik elke keer als ik deze cd opzet wel een andere favoriet heb. Momenteel is dat You Won, zo’n lekker nummer dat het me kippenvel oplevert. Maar misschien is het morgen wel een andere, hetgeen naar mijn mening vooral de hoge kwaliteit van het gebodene bewijst. Progressieve fans zullen erg in hun nopjes zijn met Akasha (Part 2), dat met zijn elf minuten ineens inspiratie lijkt te putten uit Franse bands als NIL en Seven Reizh. Het is mij persoonlijk iets te Oosters, maar het toont tevens waar eventueel de rek zit in de muziek van Freegh.

Kortom, een heerlijk plaatje en een voortreffelijk debuut. Dit wil je niet downloaden, hiervan wil je het origineel. Immers, de verpakking is oogstrelend en de Egyptische talisman (gemakkelijk uit de verpakking te halen) heel koddig. Wellicht trakteert de Fransman ons de volgende keer op bijgeleverde wierookstokjes?

Markwin Meeuws