FreestoneAlbum

Een paar jaar geleden of zo was ik tijdens mijn vakantie op weg naar Pieterburen, je weet vast wel, het dorpje waar aangespoelde zeehondjes worden opgevangen. Het viel mij toen op dat hoe noordelijker je komt hoe smaller en stiller de wegen zijn (later die dag bezocht ik nog het plaatsje Doodstil). Het laatste stuk van de rit voerde langs het plaatsje Adorp en ik weet nog goed dat ik mompelde ‘wie Adorp zegt moet ook Bdorp zeggen’. Een zeer flauw grapje vonden mijn medepassagiers. Wanneer ik toen geweten had dat in dat kleine vlekje met die mooie naam de groep Freestone gevestigd was, had ik op zeker een tussenstop gemaakt. Ik sluit immers niet uit dat op dat moment hard werd gewerkt aan “The Temple Of Humanity”.

Voor zover ik kan overzien is dit album volstrekt uniek. Uniek, omdat nog nooit een conceptalbum is gemaakt over vrijmetselarij en al helemaal geen progressief pop-/rockalbum zoals Freestone deze heeft gemaakt. En met concept wordt niet alleen de tekst bedoeld, maar ook de muziek en het artwork.

Voor veel mensen heeft vrijmetselarij iets geheimzinnigs, iets mystieks. Door velen wordt vrijmetselarij geassocieerd met het kwaad, zonder exact te weten wat het nu werkelijk inhoudt. Want wat is vrijmetselarij eigenlijk? Voor geïnteresseerden citeer ik het volgende van de website van Freestone:
“Een vrijmetselaar heeft een zekere gevoeligheid voor het levensbeschouwelijke. Vragen naar de zin van het leven zijn niet met regels en dogma’s te beantwoorden, deze worden dan ook niet door de Vrijmetselarij geboden. De leden zoeken op hun eigen manier zelfstandig en onafhankelijk naar waarheid. De vrijmetselaar houdt zich enerzijds bezig met de altijd door mensen gestelde vraag naar zelfkennis en naar de verhouding met de medemens. Het ontwikkelen van zelfkennis wordt door de vrijmetselaar gezien als een voortdurend bouwen aan jezelf. Het andere element richt zich op het onnoembare en de tegenstelling tussen licht en donker waar het leven uit bestaat. De unieke werkwijze van de Vrijmetselarij kenmerkt zich door het werken met symbolen en rituelen”.

In elk nummer wordt een deel of aspect van de vrijmetselarij onder de loep genomen. Ik ga daar in deze recensie niet inhoudelijk op in. Ten eerste ben ik daar onvoldoende voor ‘ingewijd’ en ten tweede is het niet de primaire doelstelling van een recensie op deze website. Ben je desondanks meer geïnteresseerd geraakt in de achtergronden van het thema, bezoek dan de website van de groep. Je vindt daar voldoende materiaal.

Drijvende kracht en initiator achter Freestone, de Groningse muziekdocent Harm Timmerman, geeft met “The Temple Of Humanity” inzicht in deze onbekende wereld. Daarbij is het absoluut niet zijn bedoeling om mensen te bekeren. Zie hem als ‘onze’ Neal Morse, die met zijn geloofsovertuigende songteksten een boodschap heeft te vertellen, maar dat verpakt in goede muziek.

Laat duidelijk zijn dat de muziekstijl op “The Temple Of Humanity” niet vergelijkbaar is met de stijl van Morse. Nee, Freestone houdt het een stuk rustiger en bovendien minder complex. Ook gitaarsolo’s tref je spaarzaam en slechts in een viertal nummers aan. Progressieve popmuziek met new-age invloeden (zonder zweverig te worden) komt beter in de richting. Veel nummers deden me qua sfeer en zang vaak denken aan Like Wendy.

Neem nu gelijk al het eerste nummer Turn The Key. Slechts drie minuten maar mooi en met bovendien een erg aanstekelijk refrein. Het is ook de mooie zang van Diederik Huisman die dit vloeiende nummer zo aantrekkelijk maakt. Van hetzelfde laken een pak is het eenvoudige maar zo functionele Children Of The Widow.
Op Documentum Intellige worden na een melancholieke intro de bakens verzet met de inzet van een heus koor. Er ontwikkelt zich ineens een gedragen Gregoriaans stuk in de tradities van Enigma, Era en gelijken. Alleen een ragfijne en ‘huilende’ gitaarsolo verstoort de fraaie koorzang.

Op het album wordt naast cello en fluit ook veelvuldig gebruik gemaakt van saxofoon. Het geeft nummers als het spannende The Ancient Days en het slepende Masonry Dissected een jazzy touch en op het instrumentale Seven Step Staircase zelfs een dromerig en lui zomeravondgevoel. Ondertussen is het tempo op de plaat gezakt en is de muziek ingetogener geworden. De afsluitende Pathway On My Own en Tracing To The West doen je weer ontwaken uit de 50 minuten durende droomreis.

Wat mij betreft heeft Harm Timmerman zijn doel bereikt. Naar aanleiding van dit album ben ik me wat gaan verdiepen in het thema. Ik ben daarbij tot ander inzicht gekomen, een inzicht dat ver af staat van de romans en bioscoopfilms die er over dit onderwerp zijn verschenen. Daarmee verdient Harm Timmerman en zijn groep respect. De uitstekende muziek is slechts een prettige bijkomstigheid.

Hans Ravensbergen