Freeway JamAlbum

Freeway Jam is een Italiaanse fusion band, opgericht in 2000 en vernoemd naar een nummer van de legendarische LP “Blow By Blow” van Jeff Beck uit 1975. Het betreffende nummer werd destijds gecomponeerd door toetsenist Max Middleton die tien jaar later zijn stempel zou drukken op het album “On The Beach” van Chris Rea.
Over Jeff Beck gaat het verhaal dat hij producer George Martin (je weet wel DE George Martin) tijdens de opnamen van “Blow By Blow” tot razernij dreef door eindeloos te studeren op zijn solo’s. Na een week studeren belde hij Martin op met de mededeling dat hij een nieuwe, betere versie van de reeds opgenomen solo wilde inspelen. Zo belde hij Martin enige tijd na het beëindigen van de opnamesessies op omdat hij een bepaalde solo opnieuw wilde opnemen, waarop Martin antwoordde: “Sorry, Jeff maar het album ligt al in de winkels”.

De heren van Freeway Jam hebben deze werkwijze zeker niet gehanteerd, want dit album straalt een uitermate sterk live-gevoel uit. Heerlijke Jazzy grooves, afgewisseld met dampende funk, zwoele Latin-ritmes en moderne geïmproviseerde jazz.
“Piccoli Mondi” (kleine werelden) staat voor de muzikale, lees culturele, verschillen die ons dwingen tot het zoeken van nieuwe vormen van dialoog met de ons omringende culturen.

Gitarist Luca Gramignoli haalt zijn inspiratie duidelijk meer uit de rock dan de jazz. Met zijn rauwe geluid (Jimi Hendrix?) voorziet hij de jazz-rock op “Piccoli Mondi” van een heavy, bluesy randje, wat mij door de combinatie met Fender Rhodes en Hammond soms aan het Nederlandse Alquin deed denken. Ook een lust voor het oor.
Het derde nummer van dit album, Der Blaue Reiter, draagt de naam van de kunststroming die in het Duitsland van 1911 tot aan de 1e Wereldoorlog elke vorm van academisme afwees en er voor pleitte dat alleen emotie ten grondslag kon liggen aan welke kunstuiting dan ook. Deze vorm van expressionisme hoor je treffend terug in het free-jazz gedeelte van deze compositie waar Gramignoli zich ook van een heel andere kant laat horen.

Sur is een vocale compositie die opent met traditionele jazz, fraai gezongen door Silva Dalla Noce, slechts begeleidt door de piano. Na het zwoele vocale gedeelte slaat het nummer om in een lekkere Latin-groove, waarin percussionist Fabio Fumagalli zijn kunsten mooi ten toon mag spreiden.
Grooven doet, het eveneens vocale, Istanbul City ook, maar nu is het funk dat de klok slaat.

De overige composities zijn allemaal instrumentaal en stuk voor stuk een genot om naar te luisteren.
Ondanks de verschillende stijlen die worden gehanteerd, vormt het album een samenhangend geheel. Een mooi voorbeeld hiervan vormt het titelnummer, een jazz-suite in vijf delen, die, ondanks de contrasterende stijlen, vloeiend in elkaar overgaan en blijft boeien.

Het is zeker te hopen dat deze swingende Italiaanse band ons in de toekomst zal verblijden met een freeway jam op één of meerdere Nederlandse poppodia. Gezien hun verrichtingen op dit album lijkt me dat een waar feest. Voor liefhebbers van fusion met een rauw randje is dit verplichte kost.

Math Lemmen