Een gemshorn is een instrument gemaakt van de hoorn van een chamois, in het Nederlands beter bekend onder de naam berggeit of klipgeit. Er bestaat nog niet echt een Nederlandse naam voor, vandaar de spelling met één ‘o’. Omdat ik ‘berggeithoorn’ zo lang vind en ‘berghoorn’ wat stom, stel ik voor vanaf nu gewoon de Duitse naam ‘gemshorn’ te blijven gebruiken. Niet dat dit allemaal heel belangrijk is, ware het niet dat Frequency Drift het instrument veelvuldig gebruikt op hun nieuwe schijf, “Laid To Rest”.
Deze Duitse formatie onder leiding van toetsenist Andreas Hack vertoont sinds hun veelgeprezen cd “Ghosts…” welke nog geen jaar oud is, een opmerkelijke groei in hun geluid. Feitelijk is “Laid To Rest” het tweede deel van deze “Ghosts”, waarmee ze ook een traditie in stand houden van twee platen die in elkaars verlengde liggen. Toch zijn er ook duidelijke verschillen. Hoe het ook zij, “Laid To Rest” toont in elk geval een volwassen Frequency Drift.
Gebleven is gelukkig zangeres Antje Auer, die de raadselachtige gave heeft haar achtergrondvocalen zo in te kleuren dat je zou zweren dat haar zus meezong. Ook gebleven zijn de vioolcapriolen van Frank Schmitz. De wat klinische productie van “Ghosts” is echter vervangen door een warmere klank, en meer diepte in het baswerk en de drums. Dat komt goed uit, want “Laid To Rest” kent veel Oosterse, en zelfs Arabische invloeden. Auer zingt zelfs stukjes in één of andere Arabische, niet door mij te definiëren, taal. Daar zal niet iedereen van houden en komt zelfs wat politiek correct over (ik bedoel, misschien krijgen ze er wel subsidie voor), maar desalniettemin komt het heel zuiver en goedbedoeld over.
Dientengevolge klinkt de viool van Schmitz niet folky en roestig, maar lyrisch en dartelend, ondertussen de valkuilen dat het teveel klinkt als 1001-nachten-muziek, ontwijkend. Ze maken niet de fout die het Spaanse Amarok vaak wel maakt, namelijk veranderen in een esoterische groep muzikanten die meer te zoeken heeft bij VPRO’s Vrije Geluiden dan als entry in Progarchives. Frequency Drift blijft, ondanks het evidente zonnige karakter, op en top prog.
Hoewel de invloeden van Eloy, Karnataka, La Tulipe Noire en Clepydra nog steeds aanwezig zijn, schuift de muziek dus wel degelijk op richting Iona en Mostly Autumn, en zelfs een klein beetje in de richting van RPWL. Niet geheel toevallig wordt de plaat uitgebracht op het nieuwe label van Yogi Lang. Het nummer Ice geeft dat misschien het best weer. Het is in weerwil van de titel een heel warm en intiem nummer, in een rustig tempo, met een sterke melodie. Met sterk harpspel van Nerissa Schwarz wordt dit nummer naar een majestueus einde gebracht, en zo wordt een in de dop eenvoudig nummer ineens een onbetwist meesterwerk.
En deze rust ligt als een warme deken over de hele cd. “Laid To Rest” verdient zijn titel als geen ander, want het is inderdaad belangrijk de tijd te nemen voor deze cd. Zo is het ruim een kwartier durende Cold feitelijk een ballad. Pas rond de vier minuten, als de twee zusjes Auer (in mijn fantasie) verschijnen, komt het nummer enigszins in beweging, en dan stopt het ook niet meer. Bij 5:34 krijg je een toetsensolo uit de beste Eloy-school voor je kiezen, waarna je niet meer wordt losgelaten.
Daarom voor degenen die enthousiast waren door “Ghost” maar teleurgesteld zijn door deze nieuwe, een waarschuwing en een aanmoediging. Zelden was er een cd die het etiket ‘groeiplaatje’ beter verdiende. Leg “Laid To Rest” te rusten in je cd-speler en draai niets anders. Zeggen dat je “Laid To Rest” vindt tegenvallen, klinkt voor mij hetzelfde als zeggen dat je Clepsydra’s “Alone” vond tegenvallen na het fantastische “Fears”.
Ondertussen ben ik wat betreft Frequency Drift reuze benieuwd waar de groep hierna mee komt. Na het winterse “Ghosts…” en het zomerse “Laid To Rest” ben ik wel toe aan wat meer wat doet denken aan de vroege lente. Ik zie al een groenachtig hoesje voor me!
Markwin Meeuws