Frequency DriftAlbum

Pripjat is een sinds 1986 verlaten stad in het noorden van Oekraïne, vlakbij Tsjernobyl. Het was ooit een stad van meer dan 50.000 inwoners, vandaag de dag woont er niemand meer en tiert de natuur welig. Als je op het internet er plaatjes van bekijkt, lijkt het warempel wel op een scene uit de AMC-serie ‘The Walking Dead’. De vraag rijst gelijk of de vijfde plaat van Frequency Drift wel zo’n somber hoesje verdient, dat in Pripjat is geschoten door fotografe Alina Rudya, die nota bene is opgegroeid in deze stad. Wat een verhaal zal zij hebben!

De Duitse band maakt van “Over” veel werk. De groei die de band heeft doorgemaakt sinds het debuut “Personal Effect (Part One)” uit 2008 is fenomenaal. Maar die groei komt met zijn prijs. Om te beginnen is de zangeres van vorige twee platen, Antje Auer, vervangen door maar liefst twee andere zangeressen. Nu had Auer de kracht om Frequency Drift net een fractie hoger te laten scoren dan de muziek zelf liet beoordelen. De twee nieuwelingen – Agathe Labus en Isa Fallenbacher – zijn allebei uitstekende zangeressen, maar hebben niet die klankkleur die Auer in de sound van Frequency Drift kon brengen. Ik zal verder niets negatiefs kunnen melden over “Over”, maar het is een enge gedachte te beseffen hoe de plaat had kunnen zijn met Auer.

Dat alles maakt dat de band rond leider en toetsenist Andreas Hack steeds meer opschuift in de richting van in eerdere recensies genoemde invloeden als Karnataka, Iona, Mostly Autumn en tijdens heftige momenten soms Panic Room. Dat levert gelijk als belangrijkste gevaar op dat Frequency Drift soms richting voorspelbaarheid walst. Dat omzeilen ze handig, want op instrumentaal vlak spat de band als nooit tevoren. Meer dan ooit is het qua solo’s, thema’s of andere muzikale invulling een komen en gaan van de meest exotische instrumenten. In meerdere nummers is het prachtige harpspel van Nerissa Schwarz aanwezig, maar uiteraard ontbreekt ook de gemshoorn van Jasper Joris dit keer niet, terwijl ook altviool en cello zorgen voor mooie accenten. Ik zou bijna vergeten dat de plaat ook nog bol staat van allerlei toetsensolo’s (zoals in Wave) of gitaarsolo’s (zoals in het lange Suspended). In het gitaardepartement was het sowieso dringen, met als belangrijkste gasten Martin Schnella (Flaming Row) en Kalle Wallner (RPWL). Maar waarom een ‘gewone’ solo doen, als je ook een xylofoonsolo kan geven? Frequency Drift komt ermee weg in Wander. En zo kent bijna elke track zijn rariteitenkabinet. Het is knap dat de band het presteert van “Over” geen bont lappendeken te maken, de plaat blijft van het begin tot het einde coherent en zelfs de algehele sfeer is betrekkelijk gelijk.

Frequency Drift is met “Over” duidelijk rijp voor het grote publiek. De nummers zijn zonder uitzondering melodieus, krachtig, meer to-the-point dan op de voorgaande plaat en – en dat zeg ik zonder zuur te klinken – dankzij het vertrek van Auer meer volwassen klinkend. Daarnaast zorgen de opmerkelijke keuzen wat betreft instrumentatie en solo’s voor verdere aansluiting en diepgang.

“Over” is een ware tour-de-force van 76 minuten, waar je bij elke luisterbeurt wel iets nieuws ontdekt. Het maakt mij benieuwd waar de band de volgende keer mee komt. Ik denk een compleet symfonieorkest!

Markwin Meeuws