Frequency DriftAlbum

Ik was behoorlijk sceptisch toen ik deel twee van dit drieluik van Frequency Drift ging beluisteren. Bevreesd als ik was dat dit album net zo langdradig en saai zou zijn als deel een van “Personal Effects”.
Want waar ging en gaat dit eigenlijk allemaal over? Is het sciencefiction, is het non-fiction, is het een sprookje? Het verhaal van de hoofdpersoon, genaamd River, speelt zich af in het jaar 2046. Kijk, daar zijn al hele albums van Ayreon aan gewijd. Zitten we daar nu nog op te wachten? 2046, wanneer ik dat mag meemaken dan ben ik 88 jaar en sta dankzij een gestegen zeespiegel vast tot mijn knieën in het zeewater.

Al na een paar minuten zijn mijn vooroordelen en sceptische gevoelens als sneeuw voor de zon verdwenen. De muziek die ik hoor in Deceit grijpt me vast en laat me niet meer los. Veel elektronische effecten larderen stevige gitaarklanken waar flink wat galm op zit, waarna de indringende zang van River, vertolkt door Nicole Scharnagl, me stevig bij de kladden pakt. Ik doe al lang geen poging meer om de verhaallijn te volgen, de muziek spreekt voor zichzelf en leent zich om je eigen fantasie de vrije loop te laten.

Als ware het een hoorspel trekt deel twee van dit epos zich aan je trommelvliezen voorbij. Vervormde stemmen wanen je in een futuristische wereld en vertellen je een verhaal dat vast boeiend zal zijn. Het kan mij in elk geval niet meer deren, want een fraai stuk met Gilmoriaans gitaarspel in Conflict nagelt me aan mijn stoel. David Gilmour, Pink Floyd, RPWL en Ayreon-achtige passages komen voorbij. Vooral Inside herbergt weer dat fraaie spel dat aan David Gilmour doet denken. De muziek is ruimtelijk, atmosferisch zelfs en zuigt me nog vaster in mijn stoel.

Nee, op dit album heeft Christian Hack, naast gitarist de bedenker en schrijver van dit album, het een stuk grootser aangepakt. Was op deel een nog sprake van een klassieke formatie met vijf groepsleden, aan deel twee werken negen muzikanten en drie vocalisten mee. De drie zangeressen spelen een prominente rol, al lijkt hun stemgeluid wel sterk op elkaar. Dat vind ik jammer maar het is Hack vergeven.

Nieuwe pogingen om de verhaallijn te volgen zijn ijdel. Zelfs het advies van de schrijver het verhaal zelf invulling te geven aan de hand van de zwart-wit illustraties in het cd-boekje laat ik definitief varen wanneer Awakening begint. Atmosferisch gitaarspel, de hypnotiserende zang, de mooie melodie nemen me mee op een reis die weet ik waar zal eindigen. “It is not over, it is not said, we will not forget” zingt River bij herhaling, abrupt overstemd door een felle gitaarsolo. De muziek zwelt aan tot metal-achtige proporties. Is dit 2046 vraag ik mezelf af? Ik check de kalender en constateer dat die nog gewoon op 2010 staat.

Het toetsen- en gitaarwerk wordt regelmatig afgewisseld door rustgevend vioolspel, zoals op Flight. Net wanneer ik opnieuw probeer weg te dromen klampt vervormde zang zich opnieuw aan mij vast en dwingt me om bij de les te blijven. Ik worstel me los om weer weg te dromen bij het hemelse stemgeluid van River in Put It Down, een nummer wat een intrigerend stuk met drums en percussie kent. Het zijn de krachtige slagen op de drums die een brug vormen naar de mooie zang van River. Ik maak mij in gedachte een voorstelling hoe mooi zij er in het écht uitziet.

Essence leest me wreed de les en maant mij letterlijk om voort te maken. “You are running out of time” klinkt het streng en gebiedend. Het is alsof ik daarna Sinead O’Connor langs hoor komen met die herkenbare overslaande stem als ware het een snik. Dubbel gitaarspel maakt mij het verder dromen onmogelijk, ik hoor twee stemmen in mijn hoofd. River en Romance vechten vocaal een duel uit, ik zit erbij en luister er naar totdat een enorme knal een kille stilte inluidt. Ik ontwaak definitief uit mijn droom met mooi piano- en vioolspel. Ik kijk in het cd-boekje en fantaseer dat Lasting Effect het vredige einde betekent van een turbulent verhaal.

Wanneer je op zoek bent naar een uurtje atmosferische en melodieuze muziek en heb je een ruime fantasie die je graag de vrije loop wilt laten, stap dan in het reisverhaal van “Personal Effects Part Two”. Een aanrader.

Hans Ravensbergen