Frequency EaterAlbum

Zet u zich maar even schrap en trek de autogordels maar vast stevig aan want er komt op deze cd heel wat ruig rauw shred materiaal op uw af. Dit is prog Metal met een supergrote M en een piepkleine p.
Onze zuiderbuur Owen Swerts bespeelt op dit album virtuoos alle instrumenten met de nadruk op gitaar, en wel gitaar met een snoeiharde G. Ook de productie, mixing, mastering en artwork komen van zijn hand en uit zijn brein waarmee het inkijkje in zijn muzikale wereld net zo kleurrijk en expressionistisch is als zijn albumhoezen.

Experimenteel is het niet, we hebben het al eens eerder gehoord. Het gaat er allemaal om hoe snel hij met zijn racemonster de pits kan verlaten om de racebaan op te scheuren en vol gas te geven. Zijn muziek hoort soms aan als een versnelde Tool in de turbo overdrive modus. Drumtechnisch gaat het er ook al om zo veel mogelijk tegelijk de snare drums, bekkens en tom toms te raken. De 2-dubbele basdrum is de driftig kloppende compressieslag in een viertaktmotor die hem op de weg moet houden. Toch houdt hij knap het geheel ritmisch op de rit ook al stuitert het soms alle kanten op. Dat het niet uit de bocht vliegt ligt aan de enkele rustmomenten zodat het vastlopen in de grindbak of een harde crash in de vangrail handig wordt ontlopen. Maar zodra het kan wil hij met zijn rubbertrekkende strepentrekker weer vol gaan planken.

Nine Meals To Anarchism en Dialectical Behavior Therapy zijn voor progliefhebbers met z’n tegendraadse ritmes de meest interessante nummers. Als het gas er even af gaat in Dunning-Kruger Effect heeft het wel iets van Kauan weg. Echter, over het algemeen krijgen we een instrumentale Devin Townsend te horen met teveel Red Bull op. Frequency Eater is niet voor tere zieltjes maar meer voor adrenalinejunks die Grand Theft Auto een gaaf spelletje vinden, alleen had de muziek daarin nog wat rauwer en ruiger en vooral sneller gemogen. Ik ben na een paar nummers vooral leeg, maar goed geef mij maar een cabrio met de wind door m’n haren en dansende vlinders om me heen.

Jos Driessen