Frogg CafeAlbum

Zo, mijn lijstje voor 2010 is zo’n beetje klaar. Op eenzame hoogte, helemaal vér bovenaan, prijkt dit nieuwe album van die bizarre, briljante en onwaarschijnlijke band Frogg Café. De rest is van ondergeschikt belang, déze is binnen!

Frogg Café maakt het soort muziek dat je zou kunnen verwachten als Frank Zappa de gitarist van Isildur’s Bane was geweest, met nog wat Echolyn en dampende jazz in de mix. Oh ja, en Magma, maar dat is een ander verhaal. Die combinatie van elementen resulteert in de meest avontuurlijke, swingende, grappige, lyrische en fantastische plaat die ik dit jaar gehoord heb. Misschien lees je het tussen de regels door: ik ben best enthousiast over “Bateless Edge”.

Voor een belangrijk deel komt dat door het jubelende nummer Move Over I’m Driving, dat dezelfde energie heeft als de laatste vijf minuten van “The Whirlwind”, maar dan een stuk origineler. Wat een heerlijke combinatie van jazz (met al die verschillende toeters kan Frogg Café een aardige big band benaderen), stevige rock en prog. Erg mooi gedaan.

Frogg Café is van huis uit een soort van jamband, zoals Phish en Umphrey’s MacGee, waardoor er een zekere rauwheid in het geluid blijft doorklinken. Tegelijkertijd speelt de band het soort ingewikkelde arrangementen waar Frank Zappa vroeger het recept voor had, compleet met de marimba’s en de onwaarschijnlijke breaks. Door de toevoeging van al die blazers krijgt het geluid vaak iets vrolijks, ondanks de vaak wat sombere onderwerpen. De plaat lijkt in het teken te staan van 9/11, het eerste stuk gaat over de kinderen die ouders hebben verloren bij de aanslagen en een mooie foto van de Twin Towers neemt een hele bladzijde van het boekje in beslag. Het langste nummer van het album, Under Wuhu Son, gaat over de worsteling die een van de muzikanten onderging toen hij een Chinees meisje probeerde te adopteren.

Frogg Café kan, zeker met al die muzikale gasten, een flinke bak herrie maken, die nog lelijk kan schuren ook. Het ligt niet allemaal even makkelijk in het gehoor, met als toppunt het op een concert van Magma geïnspireerde Pasta Fazeuhl. In dat nummer wordt de klankleer met voeten getreden, maar ook daar wordt de geduldige luisteraar beloond met een bijzonder speels en geestig potje muziek.

“Bateless Edge” is lang, alleen de zijkant van de cd is onbenut gebleven. Dat is, met het bovenstaande in gedachte, veel. De muziek vergt best wat van de toehoorder, ik was na een hele cd ook reuze toe aan iets simpels. Dit pleit weer eens voor een van mijn vele stokpaardjes: cd’s moeten korter! Zoals ik ook geen uren door een museum kan dwalen zonder dat de aandacht afdwaalt van de mooie schilderijen naar mijn arme rug (en waar zou de kantine zijn?), zo trek ik bijna 80 minuten van dit soort doordringende muziek niet.

Als je de plaat opdeelt in een paar luistersessies ben je elke keer weer fris genoeg om te merken wat een geweldige plaat dit is, van het minimale begin en de groovy jazz van Under Wuhu Son tot de volle kracht vooruit rock in Terra Sancta. Eén van de grootste en onzinnigste clichés uit de popmuziek is nog steeds dat een nummer pas goed is als je het ook alleen op een akoestische gitaar kan spelen. Dan kom je met het repertoire van Frogg Café niet ver, maar er zítten wel degelijk mooie liedjes tussen. In die twintig minuten van Under Wuhu Son zit een schitterend, verstild liedje met ene mooie melodie en prachtige samenzang. Dat het nummer na 10 minuten ontaardt in een dissonante ruzie tussen rivaliserende fanfares doet daar niets meer aan af.

Geen gemakkelijke kost dus, maar wel een prachtig, gedurfd en dapper album van een band die onverstoord doorbouwt aan een even schitterend als ondergewaardeerd oeuvre. Heel erg mooi.

Erik Groeneweg