Frogg CafeAlbum

Dat Frogg Café ooit is begonnen als Frank Zappa coverband, hoeft geen verrassing te zijn voor de luisteraars van dit dubbelalbum. Deze zes mannen presenteren een waanzinnige mix van jazz, jazz-rock, prog, jamrock en psychedelica waarin humor een boventoon voert. Al in de hectische opener Leave Of Absynthe vliegen de geinig of melig bedoelde teksten in het rond: “The captain hits the bratwurst like a surfer hits the waves”. Of wat te denken van namen als Small Chuwawa? Very droll, maar gelukkig rechtvaardigt het ongelooflijk hoge spelniveau de wat al te lollige uitstapjes.

Als er ooit een live-plaat schreeuwde om een dvd-uitvoering – en hoeveel zijn dat er nou helemaal in ons progressieve muziekwereldje – dan is deze het wel. Deze muziek stoomt en stampt, er wordt erg goed gespeeld, maar vooral de gezichtsuitdrukkingen en lichaamshoudingen zou ik er graag bij gezien hebben. Deze muziek is af en toe niet van deze wereld, maar of ze met een knipoog wordt gespeeld of bloedserieus, dat maakt nogal wat uit. De zang, die wel heel erg op die van Zappa (of zijn vele huurlingen) lijkt, klinkt de hele tijd ironisch en over de top, maar dat kan ook een kwestie zijn van concentratie. Als je je tegelijk het schompes staat te strijken op je viool snap ik dat de zang op het tweede plan komt. Maar als de gitaarsolo wat rommelig is, is dat dan expres? In het heetst van de strijd?

“Fortunate Observer Of Time”, de vorige studioplaat, maakte op mij destijds een overweldigende indruk door de briljante composities en het onnavolgbare spelniveau. Dat eerste blijft op deze live-opnamen overeind, op het tweede terrein moet  Frogg Café hier en daar een veer laten. Da’s niet verwonderlijk, gezien de achterlijke moeilijkheidsgraad van de muziek, maar ik had liever gezien dat de foutjes veroorzaakt werden door de handstands en het vele jongleerwerk dat de muzikanten ondertussen uitvoerden. Of dat zo is, of dat de band echt meer dan de handen vol heeft aan het lastige repertoire zullen we dus pas weten als de band naar Nederland komt.

Nou ja, genoeg geleuterd, de muziek, hoe is het daar mee? “The Safenzee Diaries” bevat veertien nummers, verdeeld over twee cd’s. De meeste nummers kunnen we kennen van het eerder uitgebrachte materiaal, drie stukken zijn nieuw. De muziek is meestal live, maar soms worden er studio-opnamen doorheen geroerd. Hoe dat ook zij, het is – met in achtneming van hierboven aangeroerde slordigheden – een fantastische registratie van een uitzonderlijke band in topvorm.

Frogg Café is, behalve door Zappa, geïnspireerd door Gentle Giant, Dixie Dregs, Kansas en jazz-grootheden. Net als Umphrey’s McGee koppelt de band briljante composities aan pure jams. Dat hoor je allemaal terug in deze nummers, al heeft de jazz in het ene stuk meer invloed dan in het andere. Il Gioco is een nogal uitgesproken jazzcompositie met een hoop gekkigheid die je eerder bij Lester Bowie zou verwachten, terwijl het stuk er meteen na, Creatures, aan vroege Yes doet denken, maar dan met trombone. En dat allemaal op één plaat.

Dat betekent wel dat niet iedereen aan alle nummers evenveel plezier zal beleven. Het gaat er hier en daar behoorlijk dissonant (Frans voor ‘expres apenvals’) aan toe en daar moet je trek in hebben. En heel de tijd die trombone, ik geef het je te doen. Wie doorbijt, beleeft echter gegarandeerd veel plezier aan een machtig epos als Abyss Of Dissension, of het intelligente You’re Still Sleeping. Deze twee nummers alleen zijn de aanschaf al meer dan waard. En heel gek, maar als die viool en die trombone samenspelen, is het nét een Mellotron! Zappa-haters (Ze zijn er! Ze hebben een club!) moeten er maar niet aan beginnen, maar voor iedere andere fijnproever is dit 140 minuten lang op zijn minst een heel prettige kennismaking met een ongelooflijk getalenteerd clubje grapjassen.

Erik Groeneweg