Frost*Album

Het neoprog genre gaat al heel lang mee. Een echte definitie is lastig te formuleren. Mag ik het proberen? Neoprog is toegankelijke muziek met veel ruimte voor emoties waarin de compositie voorop staat. Muziek die gekenmerkt wordt door melodie en waarin volop ruimte is voor solo’s op toetsen en gitaar. Het genre werd serieus op de kaart gezet door Genesis (zo vanaf “A Trick Of The Tail”) en in de jaren ’80 verder uitgewerkt door Marillion. Met name door bands uit het Verenigd Koninkrijk wordt het genre goed vertegenwoordigd. In de jaren ’90 is er een revival van het genre met bands als Arena, Twelfth Night, IQ, Pendragon en Pallas.

Echt vernieuwend is het genre nooit echt geweest. Mij hoor je daar overigens niet over klagen. Voor goede neoprog mag je me nog steeds wakker maken. Maar ik heb het gevoel dat het hier besproken album “Falling Satellites” een kentering in het genre zal brengen. Met dit album stoft Frost* het genre af en blazen ze het nieuw leven in. Je kunt je afvragen of dit niet te grote woorden voor een album zijn. Maar ik vind van niet. Sterker nog, dit album zal heel veel (nieuwe) bands inspireren en zal de boeken in gaan als een ware klassieker.

Frost* deed de progwereld al in positieve zin op zijn grondvest schudden met hun overrompelende debuut “Milliontown” en bevestigde twee jaar later met “Experiments Of Mass Appeal” dat het grote brein achter de band, Jem Godfrey, een waar genie is. En nu is de band terug en blijkt het muzikale huwelijk tussen Jem Godfrey en John Mitchell een gouden te zijn. Deze heren halen qua composities en productiewerk absoluut het beste in elkaar naar boven.

“Falling Satellites” is niets minder een dan een totaal beleving waarin vier rasmuzikanten je trakteren op een achtbaanrit die je niet snel zal vergeten. Dit album vereist al je aandacht en heeft een enorme gelaagdheid. Steeds weer zullen nieuwe dingen je opvallen. De band trekt alles uit de kast, elektronica, complexe productionele hoogstandjes, zalige melodieën, tegendraadse stukken en indrukwekkende solo’s. Closer To The Sun opent lekker rustig en doet dan denken aan het nummer Distant Satellites van Anathema, maar al snel gaan alle remmen los, met als indrukwekkend hoogtepunt de gitaarsolo van Joe Satriani gevolgd door een net zo geweldige toetsensolo van Jem Godfrey.

Nice Day For It had niet misstaan op het Genesis album “Duke” en bevat toetsenwerk dat zo van Tony Banks had kunnen zijn. Een ander hoogtepunt is het bijna krankzinnig goede Towerblock. Wat een bizar goed nummer is dat! Qua productie kan het niet anders zijn dan dat hier heel veel studio-uren in zijn gaan zitten. In de basis is het lied al geweldig, maar de soms lekker vuig overkomende elektronica en de overrompelende toetsensolo’s maken het tot een intense belevenis. Gelukkig neemt ook John Mitchell een deel van de zang voor zijn rekening. Zo mag hij zijn stempel drukken op Signs, waarin zijn rauwe stemgeluid een meerwaarde is.

Er zijn zeker ook rustpunten. De mooiste is het duet met zangeres Tori Beaumont in Lights Out. Maar ook afsluiter Last Day is prachtig en helpt je even je op adem te komen. Met “Falling Satellites” levert Frost* niets minder dan een monument af. Het album bevat alle ingrediënten voor een geweldig neoprog album, maar door de vernieuwende technieken, de enorme drive en het voelbare spelplezier dat van de plaat afspat, is het veel meer dan dat. Met dit album herdefinieert de band het genre.

Maarten Goossensen

CD:

LP: