Frozen NightAlbum

Op de website van het label Lynx Music staat dat Frozen Night een band is die vanaf het begin, in 2017, het plan heeft opgevat om mensen te verenigen en verliefd te laten worden op nieuwe, tot nu toe ongehoorde, sounds. Dan moet ik, om maar meteen met de deur in huis te vallen, helaas concluderen dat ze in dat laatste niet zijn geslaagd. De hard-rock/metal van deze Poolse band klinkt zó oubollig…

Het album heeft als thema eenzaamheid, die iedereen op zijn eigen manier voelt. In de teksten vinden we dat terug in gevoelens als apathie, nostalgie of haat. Wanneer je de songtitels achter elkaar zet kom je inderdaad tot een niet al te opbeurend rijtje.

In het creëren van het bandgeluid zijn de heren niet over één nacht ijs gegaan. Ze hebben daarbij in een vroeg stadium besloten dat de bassdrum met ondersteuning van de floortom tot belangrijkste schakel van hun geluid moest worden. Misschien is dat wel hun nieuwe sound…
Meteen vanaf openingstrack The Alley Of Apathy wordt in de dubbele bassdrum duidelijk wat de band daarmee voor ogen, of liever gezegd, voor oren heeft. Wanneer je het album afspeelt op een geluidssysteem met een goede bas, of een JBL-set of hoofdtelefoon, weet je niet wat je overkomt. De bassdrum resoneert zo verschrikkelijk met de floortom dat het lijkt of Badr Hari je een salvo van links naar rechts op je hoofd verkoopt. Ik zou wel eens willen weten welke uitleg professor Erik Scherder aan dit verschijnsel, en de gevolgen ervan, zou geven.

Na een aardig gitaarlijntje doet zanger Mikolay Wirowski een verdienstelijk James Hetfieldje. Daarna verschijnt Badr Hari helaas weer ten tonele, gevolgd door een aardig instrumentaal intermezzo met een paar overgangen (progmetal?) inclusief grunts op het eind.
De grunts keren in de tweede en zesde track weer terug. Daarbij moet worden gezegd dat gitarist Szymon Wajda heel aardige venijnige, soms melodieuze, tweestemmige gitaarlijnen weet te produceren. De zangmelodie in het refrein van Away is daarentegen wel van een heel bedenkelijk niveau.

Een ballad als The Anthem Of Lonely is te eenvoudig van opzet, ontbeert ideeën en vervalt ondanks de fraaie vocale inbreng van Daria Michniak in de clichématige hardrock uit de jaren tachtig.
De tweede ballad, Raindrops, is iets beter uitgewerkt met meer variatie in gitaarwerk en overige instrumentale invulling. Na vocaal enige tijd om de hete brei heen te hebben gedraaid rolt er uiteindelijk een fraaie zanglijn uit.
Ook de slottrack is, vooral op gitaar, aardig uitgewerkt, maar die gitaarpartijen gaan dan inmiddels wel veel op elkaar lijken.

Na een gevecht met Badr Hari over acht ronden, van ruim veertig minuten, is mijn hoofd ook wel murw gebeukt en geef ik me gewonnen. Het enige advies dat ik deze band zou willen geven is: ga terug naar de mixtafel en zorg voor een goed uitgebalanceerd geluid, anders zal dit album zijn titel alle eer aandoen.