FruitcakeAlbum

Doe mij nog maar een plakje!

Samen met de voorganger “Room For Surprise” uit het jaar ervoor vertegenwoordigt het in 1997 uitgekomen “One More Slice” het beste dat de Noorse groep Fruitcake te bieden heeft. Nu zijn er onderling tussen de platen niet zoveel verschillen, maar waar “Room For Surprise” zich kenmerkte door een unieke combinatie van afwisseling en eenheid, is “One More Slice” gewoon erg sterk door de kracht van de slechts acht composities. Alle tracks zijn van meer dan gemiddelde lengte en dat zorgt ervoor dat de typische, haast ontblote stijl van Fruitcake werkelijk uitstekend tot zijn recht komt.

De titel van de plaat maakt het al merkbaar: Fruitcake is niet van plan om ook maar een beetje water bij de wijn te doen of beter gezegd: de cake met allerlei extra ingrediënten te verrijken. Waarom zouden ze? De cake is zo ook al heerlijk. Sterker nog: de voorzichtige extra ruimte voor verrassing, die de voorganger nog enigszins kenmerkte, is volledig weg. Alsof Pål Søvik (de zanger, drummer en leider) wil zeggen: dit is Fruitcake, eet er van of niet.

Dat neemt niet weg dat deze hoogst conservatieve aanpak wel een andere verplichting vraagt: het leveren van goed materiaal. Nou, dat is op “One More Slice” helemaal geen probleem. Het materiaal gaat er voor elke Fruitcake-fan als zoete koek in. Alsof je een stukje doodnormale cake eet, maar dan zelfgebakken door grootmoeder. Heerlijk!

We worden prima verwelkomd met morsecode-achtige drumwerk (denk aan een Watcher Of The Skies-achtig ritme) van The Joke met zijn voor Fruitcake begrippen behoorlijk vrije gitaarsolo’s en heerlijke toetsenthema’s van nieuwkomer Helge Skaarseth. Daarna zoekt de band de relatieve rust in het mooie, opnieuw troubadour-achtige Spirit Of The Day, dat andermaal een prachtig thema kent en ook mooi, sereen gitaarspel. Totaal van andere smaak is het instrumentale Somewhat Late For Supper, dat druk en boordevol verschillende thema’s zit.

Als er één nummer is dat als een Fruitcake-klassieker beschouwd kan worden, dan is het wel Hell’s Kitchen. Ik stel me voor dat dit nummer de toegift van alle Fruitcake-concerten is, maar feit is dat de band zelden optreedt. Het nummer gaat voortvarend aan de gang met een heerlijke toetsensolo en Søvik die ons vervolgens naargeestig verwelkomt in zijn Hell’s Kitchen, waarna die dan ook in alle hevigheid losbarst. Zelden klonk Fruitcake zo enorm… Fruitcake.

Maar ook Have A Slice valt op door het uitstekende baswerk van Olav Nygard en het heerlijke refrein waarin de samenzang opvalt. Beide elementen (sterk refrein met samenzang en baswerk) bepalen ook voor een groot deel Final Signals, waar Pål Søvik behoorlijk ‘donker’ klinkt met teksten als ‘Someone let the cat out and now it’s running loose in my world of pain’ en ‘Now the death is back in town’. De teksten van Søvik blijven een raadsel, want ook de tekst ‘Or is it just a case of nightmares coming true? Maybe I deserve it all; the cat is back in town’. Tjonge, een zwaar stukje op de maag liggend plakje cake.

Hoe komt Fruitcake toch telkens met die geweldige thema’s die zo mooi zijn dat uitwerking ervan haast niet mogelijk is? Daarom doet Fruitcake mij soms aan de componist Dvorak denken. Ook hij werd bekritiseerd dat hij zijn composities niet genoeg uitwerkte of – positiever gezien – dat zijn gebruikte melodieën zo beeldend waren dat uitwerking ervan niet zou passen in zijn symfonieën. Just Another Weird Vector kent weliswaar enkele toetsen- en gitaaruitspattingen, het stoelt toch vanuit één belangrijk thema. En het einde is zeer treffend.

Hè hè, nu ben ik verzadigd. Wat een volle cake! Alhoewel… is er nog een stukkie?

Markwin Meeuws