FruitcakeAlbum

Een jaar al na het vorige Fruitcake-album “One More Slice” kan de mond weer wagenwijd open. “Power Structure” is de vijfde smulpartij die de Noren uit hun keuken presenteren. Het zelfvertrouwen spat af van deze schijf. De stijl ligt nu voorgoed vast, de formule is ogenschijnlijk allang uitgewerkt, maar vergis je niet want drummer / zanger Pål Søvik weet precies in welke vorm zijn muziek te gieten. Dus kenmerkt deze wat duister en iets feller klinkende plaat zich opnieuw door frisse, kraakheldere toetsen, zuiver en strak drumwerk, een kale productie en de alom aanwezige basstem van Søvik zelf. Het lijkt er wel op dat Fruitcake de eigen karakteristieken steeds weldadiger durft uit te voeren, want “Power Structure” zit meer dan ooit bomvol dreunende baspedalen, slepende orgelklanken, soepele basloopjes, heerlijke gitaarsolo’s, snerpende synths en bombastische drums. Ook de hang naar de jaren ’70-prog laat zich gelden zoals in het Genesis-achtige Just A Little Bit More Time.

Een belangrijke reden waarom mensen Fruitcake keer op keer zo waarderen, ligt zeker in het gegeven dat de band een nieuw album nooit en te nimmer op de automatische piloot maakt. Deze cd heeft dan ook weer de benadering gekregen van een stel jonge honden. Voor het eerst is de bezetting gelijk gebleven met de vorige cd, met als enige verschil de toevoeging van fluitiste Nina C. Dahl, zodat er weer een vrouw in Fruitcake zit. Wel is het jammer dat ze niet vocaal van zich laat horen, maar haar tedere fluitspel schept ook prachtige contrasten. Zij is goed aanwezig in het mooie Just A Little Bit More Time en het spannend klinkende Touched By The Fire, maar voor de rest is het verschil niet reuze groot.

Toch is dit de beste Fruitcake-bezetting, want ieder bandlid lijkt zich volkomen op zijn of haar gemak te voelen. Dat blijkt vooral uit de vele instrumentale uitspattingen die de cd kent. Vooral gitarist Robert Hauge geeft z’n instrument flink van katoen met heerlijke solo’s. Hierbij dient wel opgemerkt te worden dat hij niet soleert om z’n ego te strelen, maar om het liedje te dienen. Luister maar eens naar de overtuigende cd-opener Hold Your Ground. Het gemak van de muzikanten blijkt nog het meest uit het grappig getitelde, instrumentale en voor Fruitcake-begrippen behoorlijk experimentele This One Will Make Us Rich, dat haast barok-achtige trekjes kent, compleet met stekelige roffels van Søvik zelf. Met name het fabelachtige baswerk van Olav Nygard valt enorm op. Vooral die passage met die behendige hoge noten is ontzagwekkend fraai.

Ook Helge Skaarseth weet een aantal smakelijke toetsensolo’s voort te brengen op dit album.
Gitarist Robert Hauge laat uitstekend van zich horen in het voortreffelijke The Bogeyman, waar hij de voornaamste thema’s draagt, zowel met fruitige melodieën als met hartige akkoorden. Dat geldt voor een deel ook voor Velvet Night, maar halverwege wordt in dit nummer een nieuw (toetsen)thema geïntroduceerd, dat het nummer op een geweldige manier een niveau omhoog brengt.

De wat donkere sfeer die Fruitcake altijd op zijn albums creëert, wordt met de prachtige afsluiter Silence Reigns opengebroken alsof je de gordijnen opendoet. Jethro Tull-achtige tokkels deinen voort in een rustige cadans en slepen het nummer mee naar ongekende Fruitcake-hoogte om vervolgens weer af te dalen naar de tokkels uit het begin. Ga niet voorbij aan die voortreffelijke samenzang van Søvik en Hauge. Het hele album lang geeft deze samenzang de muziek al een broeierige sfeer, met name in Silence Reigns.

Fruitcake heeft wederom een cd gemaakt waar het speelplezier van afdruipt. Deze smakelijkheid gaat er dan ook weer goed in.

Markwin Meeuws en Dick van der Heijde